Bikkelen met Hans

Bikkelen met Hans: vissen met een collega visser, deel 2.

Enige tijd geleden spraken Hans en ik weer af om eens samen te vissen. Dit ‘samen’ vissen moet je niet te letterlijk nemen, want wij gaan vaak ieder ons eigen pad, maar genieten doen we! De laatste keer dat wij samen visten, was Hans bij mij op bezoek. Nu was het mijn beurt om zijn kant op te gaan. Hans hield mij, voorafgaande aan de ontmoeting, op de hoogte van de activiteit van vriend karper. Op die manier hadden wij een heleboel voorpret. De karpers waren actief! En het waren niet de kleinste…. De zenuwen begonnen al door mijn lichaam te gieren en als een stuiterbal stuiterde ik door de woonkamer. Voor het thuisfront maar lastig te handelen, maar ik kon gewoon niet meer wachten.

Eindelijk, het is zover! Mijn wekker staat op de onmenselijke tijd van 2:00. Om 3:00 in de auto en dan ben ik om 4:30 op de plaats van bestemming. Heerlijk. Het kan mij niet vroeg genoeg. Om 4:17 sta ik bij Hans aan de voordeur en ik ben dus mooi op tijd. Nu moet ik wel zeggen, dat er heel wat moet gebeuren wil ik ergens te laat komen. We doen snel twee bakkies koffie en besluiten dan naar het te bevissen water te gaan. We voelen ons goed en hebben er ontzettend veel vertrouwen in.

Het is nog donker als we bij het water arriveren, maar de schemering heeft toch ingezet. Ik heb hier twee keer eerder gevist en zodoende heb ik geen moeite om de voor mij interessante stekken te voorzien van voer. Een rondje langs het water is dan ook zo gemaakt. Tijdens het lopen zie ik veel aasbellen en bellensporen. Zou het karper zijn? Lastig om te bepalen, want er zit hier ook grote brasem. Hoe vaak ben ik er niet ingetuind? Je vermoedt karper, maar dan blijkt het brasem te zijn. Ach, we zien het wel.

Al snel bemerken Hans en ik grote aasplakkaten aan het wateroppervlak. Niet van die zielige belletjes, maar flinke groepen bellen en modderwolken vanaf de bodem! Het ziet er veelbelovend uit. Ik plaats mijn pen tegen wat overhangende takken van een boom, direct bij een azende vis.

Het spelletje kan beginnen...

Het spelletje begint… De pen registreert al snel dat er interesse in het aas is. Toch gaat het te traag. De pen zakt en stijgt regelmatig, maar verder gebeurt er niets. De alarmbellen gaan rinkelen. Dit moet gewoon brasem zijn. Een minuutje later wordt dit bevestigd; de pen zakt langzaam onderwater, ik geef een haal en een kleine brasem is het resultaat. Ietwat teleurgesteld onthaak ik de vis, maar ondertussen slaat mijn hart 300 slagen per minuut. De karper houdt zich vaak op rond deze boom en ik weet wat voor formaten er zitten. Niet gek dat de adrenaline de overhand neemt met een aanbeet!

Na deze aanbeet moet ik eventjes op adem komen en mijzelf tot kalmte manen. Ondertussen spreek ik Hans en hij heeft ook al een aantal brasems weten te strikken. Of, anders gezegd, de brasems hebben Hans weten te strikken. Toch heeft Hans al een aanbeet van een karper gehad, maar heeft hij deze niet in goud om kunnen zetten. Dit resulteerde in zware boeggolven.

We vissen enkele uren de voerplekken af. Ik vang nog enkele brasems, Hans vangt een kruiskarper en nog enkele brasems. De karper schittert grotendeels door afwezigheid. Ongelofelijk, want de dagen hiervoor waren de karpers rijkelijk aanwezig. Hans baalt hiervan, maar ik zeg dat we moeten volhouden en dat er heus wel een moment komt dat er een karper door die brasems loopt. Hans maakt zijn rondes per fiets en zodoende heeft hij wat rond gefietst richting andere wateren; smalle slootjes in de woonwijk. Hier heeft hij een karper gespot die driftig aan het azen was. Het besluit wordt snel genomen; we gaan maar eens verkassen en die karper proberen te strikken! Hans zegt dat daar ook een duikertje is. Omdat ik het stuk moet lopen en Hans op de fiets is(en dus sneller) biedt hij mij aan om alvast wat te voeren rond de duiker. Goed plan! Maar ik sta binnen een minuut alweer aan zijn zijde, bij de duiker. Ik loop sneller dan verwacht ;-).

Het slootje welke wij gaan bevissen, is hooguit 4-5 meter breed en staat bovendien vol met riet en is bijna dichtgegroeid met een soort waterplant die ik niet kan thuisbrengen. Toch zijn er van die piepkleine openingen tussen die waterplanten, waar je je aas precies tussen kan ‘planten’. We zien de karper azen en Hans zegt dat ik mijn pennetje daar maar eens moest plaatsen. Helaas, net te laat. De karper is de waterplantenbrij verder ingezwommen. We blijven nog een tien minuten zitten, maar de karper lijkt vertrokken. Ik zeg tegen Hans dat ik het maar eens bij de duiker ga proberen. Hans gaat wat verderop zitten. Ik loop richting de duiker, maar zie een schim in het water, vlak voor de duiker. Ja, het is de karper! Ik sluip, zie de bek van de karper…. Ik plaats mijn haakaas direct voor de bek…. De karper duikt er direct achteraan! Ik zie mijn pennetje licht schommelen, geef een lichte tik, maar ik haak niets. Wel een schrikreactie van de karper, maar tot mijn verbazing komt de karper een 50 cm. verderop weer wat omhoog. Voorzichtig haal ik mijn haakaas uit het water en plaats het weer direct voor de bek van de karper. Ja! De karper duikt er weer direct op af, de pen zakt licht, ik sla aan maar voel niets… Shit, mispoes. Geen schrikreactie nu van de karper, maar ik ben ‘m wel mooi kwijt…

Ik laat het even voor wat het is en ga de andere kant van de duiker bevissen. Helaas zonder resultaat. Na een klein uurtje ga ik weer terug naar het gedeelte waar de karper zo tussen de waterplanten zat te wroeten. Nu is de vis driftiger aan het azen en schuift door het riet en tussen de waterplanten. Ondertussen is Hans ook weer bij mij en we volgen de vis nauwkeurig. Op een gegeven moment is de vis buiten ons bereik en ik wil net naar de overkant lopen om de vis van die kant te belagen. Maar de vis is weer teruggekomen. Hij wroet tussen het riet aan de overkant, aast toch op de bodem en laat de staart zien. Precies waar de vis aan het azen is, is een open plekje van ongeveer 10 cm2. En dat ook nog eens tegen het riet aan, aan de overkant. Ik besluit het er op te wagen.

Ik trek wat lijn van de molenspoel, ter lengte van mijn hengel. Zo moet ik toch precies op dat kale plekje kunnen komen. Het lukt. De pen zakt desondanks iets onder het wateroppervlak doordat ik de pen wat te ondiep heb afgesteld. Toch kan ik hem nog zien, maar ik wil de pen eigenlijk iets preciezer afstellen. Ik haal de boel omhoog, maar er ontploft iets onderwater! De karper is gehaakt! Ik verwacht een vals gehaakte. De karper wordt woest en probeert te vluchten door de waterplanten en rietstengels. Gelukkig vis ik met zwaarder materiaal en kan ik een naar, vroegtijdig einde van gevecht tussen vis en visser zodoende voorkomen. Nou ja, een vroegtijdig einde werd het sowieso, want de vis ligt binnen 30 seconden in het net. Wat ik al eerder zei in een ander verhaal: dat obstakelvissen begin ik wel leuk te vinden!

Eenmaal op de kant blijkt de vis iets kleiner dan dat Hans en ik hadden verwacht, maar toch is het een hele mooie. Ik ben er ontzettend blij mee!

Mooie vis...

Na deze vangst besluiten we weer een ander gedeelte van dit slootje te bevissen. Ik loop langs het duikertje en zie weer een schim van een karper, maar deze schrikt direct en stuift weg. Kon weleens de vis zijn geweest die ik zojuist had gevangen…

Hans vangt nog een brasem op zijn stek, maar dan besluiten we weer het water te gaan bevissen waar we in de ochtend begonnen. Het weer is omgeslagen, van volle zon en dus een helder blauwe hemel, tot een grijs wolken dek, met lichte regen en een aantrekkende wind. Het voelt allemaal wat benauwd aan. Misschien dat de karpers nu wel aanwezig zullen zijn?

We bevoeren onze stekken weer opnieuw, maar blijven ook langer op de voerstekken zitten. Hans zit bij zijn favoriete ‘hoek’ en ik stationeer mij bij de overhangende boom. Inmiddels is de lichte regen verworden door een steviger soort: pijpenstelen. Regenpak aan en doorbikkelen! Ik vang weer twee kolossale brasems(ze worden naarmate de dag vordert steeds groter) en hierdoor zakt de moed mij wat verder in de schoenen. Ik besluit richting Hans te lopen na de laatste brasem. Ik word aangenaam verrast! Er zit een spiegelkarper in zijn net! Op de valreep. Het is een prachtexemplaar.

Pracht exemplaar. Ik ben een beetje jaloers ;-))

In mijn vissersleven heb ik ooit een volschub-spiegel gevangen en dit is de tweede keer dat ik een soortgelijke vis kan aanschouwen. Blijft dus bijzonder voor mij. We besluiten nog een half uurtje door te vissen, maar verder komen er geen aanbeten van karper meer voor. Het is 17:00 en het is mooi geweest. Hans nodigt mij uit om het avondeten bij hem te nuttigen. Zo kan ik weer een beetje op peil komen voor de 1,5 uur durende terugrit, maar ook kan ik zijn eveneens gastvrije vrouw ontmoeten. We nuttigen de maaltijd, spreken de dag door. Om 19:00 begin ik aan de terugrit.

Wat een dag……Geweldig. Helaas met minder karper dan verwacht, maar het blijft ‘vissen’ en niet ‘vangen’ heten…..

Hans, bedankt voor de gastvrijheid! Het was een spannende dag met voldoende actie waardoor de spanning er in bleef.

Groetjes,

Dale