De eerste van het seizoen.

De eerste van het seizoen.


Ik loop wat achter in het (be-)schrijven van mijn penvisavonturen. Het zijn vele avonturen en vele vangsten die ik had willen beschrijven, maar mijn situatie liet het niet toe. Ik ga nu proberen om de draad weer langzaam op te pakken.

19 april, 2019 is mijn eerste, serieuze pensessie van het jaar. Ik heb er behoorlijk zin in, maar ik besluit het ook eenvoudig te houden: een rondje langs mijn vaste stekken en kijken of er leven in de brouwerij is. Daarnaast moet ik bepalen hoelang ik het zelf kan volhouden.

Ongeveer een kwartier met de auto van mijn huis, ligt een mooie stek. Een duiker die vaak wel vis oplevert. Duikers hebben sowieso de afgelopen jaren mijn aandacht meer dan gemiddeld aangetrokken. Als je 'een goeie' hebt gevonden, dan kun je je helemaal scheel vangen...
Maar goed. Ik rijd met de auto naar de duiker. Aan beide kanten maak ik een voerplek. Aan de ene kant van de duiker vang ik eigenlijk altijd een karper, maar aan de andere kant nooit. Toch blijf ik daar ook altijd een voerplekje maken, want je weet maar nooit!

Na het voeren zet ik mijn hengel in elkaar en bereid ik me rustig voor. Geen haast, want het voer moet z'n werk kunnen doen. Het pennetje stel ik scherp met tungsten putty, daarna knoop ik mijn onderlijntje eraan. Het warteltje is dan het gewichtje wat de boel langzaam laat zinken. Zo zit ik, voor mijn gevoel, scherp te vissen. Helaas krijg ik geen aanbeten en ongeveer twee uur later besluit ik naar een ander duikercomplex te rijden. Dit is veel groter en dieper water dan waar ik zojuist zat, maar de vangsten van vorig seizoen logen er niet om! Met gezonde spanning en gepaste verwachtingen maak ik ook hier weer twee voerplekken. Helaas lijken de karpers ook hier nog niet echt actief, ondanks dat mijn pennetje enkele malen interesse in het aas registreert.
Ik besluit weer terug te gaan naar de eerste duiker.

Mijn gevoel zegt me dat ik mijn pennetje 'moet' plaatsen aan de kant waar ik eigenlijk nooit een aanbeet krijg. Voor de ingang van de duiker ligt een hoop drijfvuil. Ik plaats mijn pennetje tegen het drijfvuil aan, precies voor de ingang van de duiker. Na een minuut of 10 wordt mijn pennetje omsloten door drijfvuil. En na nog eens een minuut of 10 lijkt mijn pennetje voor heel even iets te zakken en weer omhoog te komen! Ik schrik me een hoedje, maar alle hens aan dek nu... Het blijft een minuut of 5 weer rustig, maar daarna zie ik wat drijfvuil op een vreemde manier bewegen. Mijn pennetje krijgt twee rustige 'tikken', maar daarna vertrekt hij toch echt onder het drijfvuil. Mijn draad loopt strak en ik sla vast op iets wat zeer massief aanvoelt. De vis zwemt gestaag weg. Ik sta op en besluit met de vis mee te lopen, weg van het drijfvuil, richting schoner water. Mijn hengel staat hoepeltje rond, maar de vis neemt geen lijn meer. Een minuut of 10 blijft de vis rondjes draaien op een meter of 3 tot 4 vanuit de oever. Dan besluit ik de druk iets op te voeren en na ongeveer een kwartier in totaal geeft de vis zich gewonnen. De vis zit in het net en ik schrik eigenlijk van de forsheid. Dit had ik niet verwacht en ik vraag me af of ik deze vis nog zal verbeteren dit seizoen.

Bullebakje...

Toevallige voorbijgangers, zowel wandelaars als automobilisten, zien mij lopen met deze vis in het net. De wandelaars slaken zuchten van verbazing en vragen mij of deze vis 'uit dit kleine slootje' komt. 'Is dit een snoek ?' wordt er zelfs gevraagd. Nou goed, ik vraag aan een van de wandelaars of ze een foto van mij en de vis willen maken. Dat willen zij wel...
Tevreden zet ik de vis weer terug in het water. Het is goed zo. Ik ga naar huis.
Groet,
Dale