Zomaar een avond.
Na lange tijd niet meer in de avond gevist te hebben (ik ben
meer een ‘ochtendvisser’), besloot ik afgelopen dinsdagavond toch maar eens te
proberen.
Een lange poldersloot bij mij in de buurt, die ik ook al
heel lang niet meer bezocht heb, zou ik weer eens vereren met een bezoek. Ik
schrok het avondeten naar binnen en ben al snel onderweg. Jammer dat onderweg
mijn darmen weer beginnen op te spelen. Terugrijden naar huis heb ik geen zin
in: dit kost teveel kostbare tijd. Dit heeft wel als consequentie dat ik
serieus na moet gaan denken over een plek in de natuur…
Ik parkeer mijn Berlingo’tje langs de polderweg die direct
langs ‘mijn’ water loopt. Met samengeknepen billen maak ik vier voerstekken.
Dan loop ik weer terug naar de auto en pak mijn spullen. Ik moet NU verlost
worden! Nood aan de man.
De opslagruimte van mijn vistas is een emmer. Hier is de tas
omheen gebouwd. Als ik de emmer ontdoe van de visspulletjes en vul met uitgedroogd
gras, is er een prima wc’tje ontstaan! Maar waar moet ik gaan zitten? Nergens
hier kan ik mij aan fietsers, auto’s en wat al niet meer onttrekken. Dan gooi
ik maar de achterbank plat van de Berlingo en hoop maar dat niemand iets
opvalt. De emmer zit uitstekend! Het lukt vlot en snel en niemand komt mijn
autootje voorbij… Wat ben ik opgelucht!
En dan kan er nu daadwerkelijk gevist worden… Er waait een
keiharde wind en de hoge, dikke rietkraag wuift bijna plat. Niet echt ideaal
hier.
Mijn eerste voerstek ligt bij een kunststof, geribbelde
buis. Deze verbindt twee wateren met elkaar. Regelmatig stroomt het hier flink
en allerlei vis houdt zich hier op. Mijn pennetje ligt ook hier weer precies
langs de stroomnaad en het aas ligt op zeker een meter diepte. Het is hier bij
de buis veel dieper dan in het overige gedeelte van de sloot.
Er is hier roofvis aan het jagen. Continue spatten er grote
groepen vis uit elkaar. Vooral jong spul. Het lijkt wel alsof er baars jaagt en
af en toe een snoek. Te midden van al dit geweld ligt mijn pennetje. Tot twee
keer toe schiet mijn pen onder, maar komt dan ook weer snel aan de oppervlakte.
Dan blijft het weer een flinke tijd rustig. Vanwege het vele vis hier, strooi
ik nog maar eens twee handen voer bij en ga dan naar de volgende stekken. Deze
lijken uitgestorven. Iets wat ik op voorhand vermoedde bij aankomst met mijn
auto. Maar goed, altijd blijven proberen!
Na een uurtje kom ik weer terug bij de buis. Er wordt nog
steeds flink gejaagd door roofvis. De roofvis lijkt zijn/haar aanvallen zelfs
te intensiveren. Regelmatig krijgt mijn pennetje een ‘tik’ van vis die
interesse heeft in mijn aas, maar geen doorzetters. Na een half uur wil ik eigenlijk
een andere stek bezoeken, maar juist op dat moment zakt mijn pen de diepte in! De
hengel geef ik een haal richting de blauwe hemel en dan sprint er een karper
als een speer weg. De slip van de molen loopt als een zonnetje, de hengel staat
krom. Het is een felle rakker, maar na enkele minuten kan de vis mijn schepnet
niet meer ontwijken. Hij is groter dan ik dacht: 68 cm. polderschub. Even wat
foto’s en dan zet ik de vis via mijn schepnet weer snel terug. Prachtige vis!
Ik strooi weer wat voer bij en besluit een duiker op te
zoeken. Ook rond deze duiker heb ik vaak een vis mogen vangen, maar dat was, op
een uitzondering na, in de ochtend. Dat geldt overigens voor dit gehele water:
meer kans in de ochtend, dan in de avond. Ook harde wind kan hier een spelbreker
zijn. De gevangen karpers in dit water komen bijna alleen op de kant bij windstil
tot bijna windstille omstandigheden. Maar goed, dat zijn mijn eigen ervaringen
op dit water.
De duiker levert niets op en na een 45 minuten loop ik weer
terug naar de buis. Het pennetje staat weer perfect. Ondertussen is er een
jager bijgekomen: direct boven mijn hoofd heeft de Stern ook vis gezien. Ik
volg de bewegingen van de Stern en telkens, na een duik, neemt de Stern weer
een andere ‘aanvlieg route’. Prachtig om te volgen! De Stern kijkt naar voren en
laat zijn karakteristieke geluid uit de keel ontsnappen. Ik kijk naar de richting
waar de Stern naar toe keek en een soortgenoot werd aangeroepen. Ondertussen
kolkt het weer rond mijn pen van de jagende roofvis….
Een aanbeet blijft verder uit. Ook na een uur wachten. Ik ga
naar huis.
Groet,
Dale
Geen opmerkingen:
Een reactie posten