Rust+klassieke aanbeet = Winst

Het begon  gisteravond al om 22:00 ;

Ik stapte door de achterdeur richting de schuur, om mijn visspullen te pakken en klaar te zetten voor deze ochtend. De geur van vers gemaaid gras dwaalt door mijn neus. Er staat geen zuchtje wind. Een kriebel door de buik…. Het ruikt als een typisch zomerse vroege ochtend.

Ik pak mijn spullen. Mijn vriendin gaat richting slaapkamer en vraag en passant hoe laat ze de wekker moet zetten. Ik vertel haar dat de wekker op 5:00 moet, maar als ik mij ook naar bed begeef besluit ik de wekker op 4:00 te zetten. Het liefst ga ik meteen vissen, maar dat lijkt mij geen goed plan na 3 Westmalle tripel en een auto rit van 20 minuten…. Ik barst van de energie.

Vorige week schreef ik nog over de ogen die ternauwernood opengehouden konden worden, nu heb ik daar geen enkel probleem mee, ook al loopt de wekker een uur eerder af.

‘Het Water waar geen Hond komt’ is ook vandaag weer mijn keuze. Hoewel ik de voorkeur heb voor weersomstandigheden met flinke wind, is dit avontuur zonder wind ook weleens fijn. Het is intens stil rond mijn stek. Bijna spookachtig met die grijze lucht. Het water ligt er spiegelglad bij. Geen teken meer van paaiende brasems.

Spiegelglad..en koffie...

Hoewel ik hier vaak maximaal 3 voerstekken maak en meer op zicht vis, ga ik het vandaag wat grondiger aanpakken. Ik maak er nu 9 en ga ook niet langer dan 15 minuten per stek vissen. 5 van die voerplekken worden gemaakt met een mix van gebroken boillies, kikkererwt, hennep, zachte en harde mais. De overige 4 met blikmais. Met het voeren ben ik 1,5 uur zoet en ik kom er ook meteen achter dat mijn Gore-Tex schoenen hun functie verliezen; binnen 5 minuten doorweekte sokken….

Al vroeg in de ochtend springt er een karper tot 6x toe uit het water. Geweldig om te zien. Verder is er nauwelijks teken van leven. Wat een verdomd lastig water is dit toch ook. Het feit dat ik er (bijna) zeker van ben dat er groter spul huist, zorgt ervoor dat ik terug blijf komen. Ook al staan de geviste uren niet in verhouding met de vangsten. Mijn droom ligt hier genesteld…

Ik belandt op mijn 3^e voerstek, niet wetende dat een prachtige, klassieke aanbeet in aantocht is. Koud ligt het pennetje in het water, of ik bespeur interesse in het aas.. Nauwelijks waarneembaar schuift de pen een paar millimeter tegen de stroom in. Ik kijk nog eens extra goed. Ja! De pen cirkelt bijzonder traag, zakt loom een paar millimeter, komt weer wat omhoog en zakt dan rustig weg….. PATS!! ZWIEP!! Een karper hangt weer! Elke keer als ik hier een karper haak, hoe klein ook, vervult een gevoel van trots mij. Ook deze is niet groot, maar het is een karper….op een water waar ik alleen ben…in een gebied waar niemand vist…waar de hazen je op een paar meter afstand naderen….. waar kleine karpers uit het water worden getrokken door grote roofvogels(ik heb de geraamtes zien liggen…)…. En de gewone mens ziet dit soort plekken niet eens! Loopt, rijdt, fietst en wandelt er zo voorbij… Gelukkig maar.

Ik vang weer een woeste rammer van 64 cm. en ben er blij, heel blij mee.

Rammer 1e klas....

 De overige 8 voerstekken leveren niks op en ik besluit om 11:30 te stoppen.

Ik heb een stekje in de buurt van deze stek gevonden. Die ga ik morgen, onofficieel bezoeken. Maar die hengel gaat echt wel mee ;-)

Groet,

Dale

De beloning voor een knotsgekke week

De beloning voor een knotsgekke week

Gistermiddag wachtte er een kleine verassing thuis voor me. De handgemaakte pennetjes waren gearriveerd. Pennetjes….. Voor de meeste penvissers een verslaving ;-) In ieder geval wel voor mij.

Vandaag zou ik ze gaan testen. Het geeft toch altijd een vreemd gevoel, zo midden in de week vissen. Dat zegt mijn lichaam ook, als de wekker om 5:00 gaat. Alles in mijn lichaam zegt dat ik in bed moet blijven. Nou, dikke pech! Ik ga toch!! En om het nog makkelijker te maken voor mezelf ,besluit ik 'Het Water waar geen Hond komt'  te bezoeken.

Om 6:20 arriveer ik aan het water. Ik trek mijn regenpak aan, vanwege de voorspelde regen in de ochtend en ga weer lekker aan de wandel. Het ziet er allemaal wat grijs en grauwig uit. Ik stap flink door totdat ik het gedeelte bereik waar ik wil en kan vissen. Het eerste gedeelte van deze sloot is nauwelijks te bevissen doordat je de vis er simpelweg niet kan scheppen door het steile talud en begroeiing. Ook is dit het gedeelte waar de boeren vaak werken. Het tweede gedeelte kan helemaal voor jezelf zijn…. O, o….. wat hebben mijn ogen een moeite om open te blijven. Ik voel de wallen tot aan mijn knieën hangen. Niet janken, slappe. We zijn hier om te vangen!

Ik maak 3 voerplekken op plekken waar je de vis redelijk tot redelijk goed uit het water kan scheppen en om 7:00 zit ik dan ook daadwerkelijk te vissen. Aan de overkant, merk ik al snel, is de brasem volgas aan het paaien. Van karper ontbreekt vooralsnog elk spoor… Ik zit nu 2 uur te vissen hier, de twijfel slaat weer toe en ik maak een plannetje in mijn hoofd. Eigenlijk is het plan om gewoon maar te stoppen en op stekkenjacht te gaan. Ik kijk richting mijn bus en zie 2 trekkers het land op rijden. Zij gaan aan de slag om de bewateringsinstallatie aan de gang te brengen. Hierdoor moet ik wachten met vertrekken omdat die installatie het gedeelte blokkeert waar ik langs loop. Ik wacht wel tot de boeren weg zijn…

Ik wacht 10 minuten….20 minuten…….30 minuten… 40 minuten.. Ik kijk nogmaals hun kant op, kijk dan weer terug naar mijn pen en constateer dat de pen, die al 45 minuten enkel meedeinde met de golven, vertrokken is! Ik sla aan en voel de weerstand die ik wilde voelen. Karper…Een opluchtingsgevoel dendert als een trein door mijn lichaam. Ik haak een hele beste! De vis weet eventjes niet wat haar overkomt, maar komt dan op stoom. Een verwoestende uithaal van een meter of 20 is het volgende… De hengel staat krom, de lijn staat te zingen in de wind en aan het uiteinde van die lijn hangt een karper. Prachtig! Na een minuut of 8 schep ik de vis van 75 cm. en tussen de 18 en 21 pond.. Wat een prachtvis. Bommetje vol. Die buik staat gewoon op knappen.

Bommetje vol!!

 De vis liet zich niet samen met mij fotograferen. Telkens als ik haar wilde pakken, trok ze volledig krom en spande ze elke spier aan die ze maar kon aanspannen. Geeft niet. Snel een foto maken en weer terug het water in laten glijden via de onthaakmat. Mijn dag is in ieder geval weer goed! Ik bemerk nu ook dat het lekker warm is geworden en dat er een flinke, warme wind staat. O, ik heb ook nog steeds mijn regenpak aan terwijl het, tegen de verwachtingen in, niet heeft geregend.. Teveel met de gedachten ergens anders… Eerst die maar eens uittrekken. Ik krijg het idee dat ik tempo moet maken naar mijn andere voerstekken. Ze kunnen nu weleens actief worden. Ik ga met flinke pas naar een andere voerstek. De pen ligt in een keer goed. Binnen 30 seconden registreert de pen al onderwater activiteiten. De pen krijgt een paar tikken en vertrekt dan twijfelend de diepte in. Ik sla aan en haak weer een karper! Niet te geloven dit…. Hoewel de vis zeker 10 tot 15 cm. kleiner dan de vorige is, wordt er toch flink geknokt. Geen dikke pens in dit geval. Wel een stevige.

De 2e....

Tegelijkertijd schieten de vragen door mijn hoofd: Hoe vaak zal dit niet  voorgekomen zijn? Dat ik de handdoek in de ring gooide en dat de vissen misschien een halfuur daarna actief werden? Ook nu was dit bijna het geval. Als die boeren er niet waren geweest, dan had ik weer een nulletje bij kunnen schrijven. De keerzijde van succes of verlies hangt aan een zijde dun draadje, blijkt maar weer eens.

Na deze vis wordt het weer rustig. Ik rijd met een meer dan voldaan gevoel terug naar huis.

YES!!

In mijn titel staat ‘Knotsgekke week’.

Ik ga jullie vertellen dat ik, na 20 jaar straatmaker te zijn geweest, de stoute schoenen heb aangetrokken. Hoewel straatmaker een prachtig beroep is, gingen mijn gedachten steeds weer naar een ander beroep. Ik overdrijf niet, als ik zeg dat dit al een  jaar of 7 door mijn hoofd spookt.

De afgelopen vorstperiode heb ik doorgepakt en vele sollicitatiebrieven de deur uitgedaan. Uiteindelijk ben ik door een bedrijf(samen met nog 19 anderen) geselecteerd voor het werk/leertraject tot Medewerker Maatschappelijke Zorg/Persoonlijk begeleider. De sollicitatierondes waren slopend, maar ik had mij goed voorbereid. Ik ben ontzettend blij en trots dat ik het zover heb kunnen brengen en sta klaar voor een nieuwe uitdaging! Vanaf 28 augustus ga ik in dienst en ga ik 3 jaar lang 1 dag in de week naar school. De overige dagen wordt gewerkt.

Die karpers zie ik dus als  kers op de taart ;-)

Groet,

Dale

Het Besef

Het besef.

Tja, het besef. Het kan een mooi woord zijn. Een woord dat je wakker kan schudden. Het kan ervoor zorgen dat je nadenkt over je resultaten,je viswateren en je vis’stijl’. Afgelopen zondag(en eigenlijk een gedeelte van afgelopen seizoen) besefte ik mij, dat ik al heel wat jaren heerlijk heb gevist. Dat besefte ik mij terdege. Wat ik mij ook besefte is, dat ik ook al jaren lang 3 wateren bezoek. Het zijn eigenlijk geen moeilijke wateren. Eerder zijn/waren het wateren voor snel succes. Je hoefde niet al te moeilijk te doen om een leuke vis te vangen en mijn gasten hadden ook nog eens een redelijke kans om wat te vangen. Iedereen blij. Nou, ik niet dus. Ik heb mij te lang laten meeslepen door die wateren. Te lang laten meeslepen door eenvoudig ‘succes’ en daarbij de ogen sluitend voor nieuwe ideeen. En het moment kwam daar,was daar. Het moment dat ongetwijfeld zou komen. Ik wist het. Het zat al heel lang in mijn hoofd. Wat als het minder gaat lopen op mijn vaste stekken? Wat als dit…, wat als dat…. Ik hield mijn ogen gesloten. Wilde er niet aan toegeven. Vorig seizoen kwam die klap. Die keiharde dreun in het gezicht; Stekkenpezers, dode vissen/stekken, meer volk op ‘mijn’ stekken. Ik wist dat dat moment zou komen, maar bereidde me niet voor. Sukkel. En nu? Tja, nu ga je koortsachtig op zoek naar stekken. Stekken waar geen hond komt. Je vind er een. Je gaat er vissen maar, het loopt niet zoals je zou hopen. Je bent het snelle succes gewend. En als het dan een keertje tegen zit, ga je meteen lopen janken. Slapjanus. In plaats van verder zoeken blijf je teruggaan naar(weer!!) dezelfde stekken. De fout die vorig jaar ook gemaakt werd….

Soms raak je moedeloos van jezelf. In feite ben je in strijd met jezelf, maar dat hoeft natuurlijk niet verkeerd te zijn. Het leven is een constante groeiproces. Mijn vader zei vroeger altijd tegen mij “Kijken,denken,doen. Vaak begin ik gewoon met ‘doen’…

Zondag 5 mei.

Het ‘Water waar geen Hond komt’. Ik voel mij daar in mijn element. Een lange sloot van ongeveer 10 meter breed. In mijn onsnappingspoging van alle hierboven genoemde ellende,blijf ik hier plakken. Ik kan hier intens genieten en compleet mijn visserijtje beoefenen zoals IK dat wil. Geen pottenkijkers,niets,niemand. Behalve de boeren, maar die kennen mij nu onderhand wel. Die gozer met dat groene bussie…

Het is 6:30 als ik daar arriveer. Hoewel het zaterdag lekker weer was, viel de temperatuur deze zondagochtend vies tegen. Wat mij ook meteen opvalt is die fantastische, opkomende zon. Een echt ‘penplaatje’ ;-).

Prachtig! Ik krijg meteen weer zin om te gaan!

 Vol goede moed begeef ik mij langs de oever. Ik heb nu,naast de penhengel,ook een penhengel opgetuigd met schuiflood en onderlijn. De vissen zitten hier ook vaak aan de overkant en die ligt buiten bereik voor mijn pengel met pen. Dus,steuntjes met Delkim, en proberen maar.

Penhengel op de steunen...

 Het aas op het schuifloodsysteem is een Halibut pellet met een imitatie,rode maiskorrel. Met aardbeismaak. Ik maak weer voerplekjes met van alles en nog wat en strijk neer op de stek waar ik het best uit de voeten kan met beide hengels. Eigenlijk is het vissen met 2 hengels niet zo aan mij besteedt.. In 1 keer,met een onderhands worpje,plaats ik de rig precies op de plek waar ik ‘m wil hebben. Ik weet donders goed dat ik nu eigenlijk al teveel storing heb veroorzaakt voor het vissen met de pen… Ze zijn hier schuw,zeer schuw. Afijn,de penhengel wordt voorzien van 2 maiskorrels en op 1 meter uit de kant geplaatst. Deze plek heeft toch regelmatig karper opgeleverd. Na een minuut of 5 al, zie ik de lijn straklopen van de ‘afstandhengel’. Ook de Delkim geeft aan dat er wat aan de hand is! Ik spring naar de hengel,de lijn staat snaarstrak en ik geef een tik. Helemaal niks.. Lijnzwemmer? Klein spul? Brasem? We zullen het nooit weten… Na controle kan de boel weer terug het water in. Ik blijk nog veel meer straklopende lijnen en een piepende Delkim  mee te maken, maar geen van allen levert wat op.. 25 meter links van me springt een prachtige,donkere karper tot tweemaal uit het water. Een torpedo,dat was duidelijk te zien. Helaas, dat geeft mij nog geen vertrouwen. Het is zelfs zo, dat de karpers maar een halfuurtje actief waren… Daarna…over en uit..sluiten. Ik vang een lap van een Brasem op de pen, halverwege de ochtend. Zit goed gehaakt, in de onderlip. Nee, dit gaat hem niet worden vandaag…

Een plekje waar in de zomer veel riet staat. Ik kan de rietstengels onderwater onderscheiden en zodoende mijn schone stek bepalen

Het is eventjes afwachten nog,maar ze komen heus wel op de mat. Het zou niet vreemd zijn als ik er daar,volgende week 3 vang….