Toekomst...

Toekomst...

De transformatie van straatmaker tot zorgverlener is in volle gang. Ik geniet met volle teugen, maar het is zwaar. Zwaar om jezelf, na 15 jaar automatische piloot, weer te bewijzen. Onder aan de ladder beginnen. Respect winnen van je (nieuwe) collega's. Het is een verandering die zijn weerga niet kent. Regelmatig kortsluiting in de hersenen. Zoveel nieuwe informatie die binnenkomt. Het is bijna niet bij te benen...

Voorheen werkte ik vooral met mijn handen. Nu ook nog, maar nog meer met mijn hersenen. De verantwoordelijkheid die je moet nemen is zo veel hoger dan met mijn oude leven als straatmaker. Dat vergt kracht, heel veel kracht.Immers, ik werk nu met mensen en niet met stenen. Ik heb nog een lange weg te gaan. Gelukkig heb ik veel steun van mijn nieuwe collega's, maar ook mijn oude collega's weten wat dit voor mij betekent.

School. School was datgene wat mij al die jaren tegenhield. Bang om te falen. Kan ik nog wel leren? Kan ik nog wel zoveel nieuwe informatie opslaan? Blijkbaar wel, getuige de eerste cijfers; 8,5...7,5...9,1...7,8.... Ik hoop dit de komende 3 jaar vol te houden.

Maar wat ben ik blij met deze stap! De stap om mensen die minder sterk in de maatschappij staan te kunnen assisteren in hun dagelijks leven. Mensen die jouw liefde ontvangen en terugkaatsen. Mensen die eerlijk zijn. Hun gevoel spreekt... Eerlijker kan het niet. Hun reactie weerspiegelt precies hoe jij 'er in zit'. Je geeft liefde, je krijgt liefde! Het kan eventjes duren, maar dan heb je ook wat!

Schrijven, schrijven, schrijven...reflecteren. Nadenken over je handelen. Iets wat mij wel ligt. Heerlijk om te schrijven over je handelswijze. Maar nu beroepsmatig.

Had ik dit maar 15 jaar geleden gedaan.....

De hengels staan klaar, de schaakstukken staan klaar. Maar nu eerst eventjes iets anders..

HOERA!!

Ik wens een ieder een fantastische jaarwisseling!

Groet,
Dale

Vissen met Hans Koeslag, deel 10?

Vandaag stond er een dagje penvissen met "Grootmeester Karpervisser Hans Koeslag" op het programma.

De meesten van jullie weten ondertussen wel hoe ik over Hans denk. Ik ben dan ook bijzonder blij dat ik zo af en toe met hem kan vissen.

Hier kan ik echt van genieten...

Hans is klokslag 5:00 aanwezig. Ik heb er zin in. Maar toch….. het knaagt aan mij. De resultaten zijn niet goed en de tijd die ik in de visserij steek zijn lang niet voldoende om de resultaten snel  te doen ombuigen. Ik blijf realist. Daarom nog meer respect dat Hans toch maar weer die 1,5 uur in de auto zit, om bij mij te vissen.

We stappen snel in de auto’s en rijden door het pittoresk dorpje, Twisk. In het donker is daar niet zoveel van te zien, maar overdag zie je toch de schoonheid van dit ‘lint’ dorpje…

Na een kort ritje zijn wij aanwezig op de stek. Hans heeft hier vroeger gevist en ook mooie vissen gevangen. Dat is dan wel heeeeel lang geleden, want ik vang hier de’ laatste tijd’ geen zak…. Hierbij moet ik wel zeggen dat er flink wat fuiken stonden de afgelopen tijd… Dus meer onrust.

De weersvoorspelling beloofde een bijzonder aangenaam karperdagje; Bewolking en windkracht 5 WZW en ik krijg daar toch weer een beetje vertrouwen door. Hans pakt stekken rond wat duikers, ik voer wat bij andere duikers en pak wat interessante rietplukken. Rietplukken die mij soms karper hebben opgeleverd. Het water ligt er nu nog spiegelglad bij en we hopen dat er snel verandering in komt. We bevissen onze stekken, maar veel komt er nog niet naar boven. Rond een uur of 8 verplaats ik mij naar een duiker en Hans komt eventjes later ook mijn kant op. Het stroomt verschrikkelijk bij die duikers.  Hij verplaatst zich richting een andere sloot. Mijn stek is een klein, ‘dood’ stukje naast een duiker. Er staan drie, losse rietstengels. Vorig jaar heb ik hier een mooie vis gelost en sindsdien blijf ik hier proberen. Ik zit hier nu een halfuur als ik besluit om een andere stek te bevissen. Wacht!! De drie, losse stengels worden opzij geduwd! Duidelijk een karper die dit veroorzaakt. Daar gaat mijn hart weer bijna knallend mijn kop uit… Het aas wordt genomen. De pen registreert alles: De 2 lome, cirkels die het pennetje draait, de lichte opsteker en dan de traag, weglopende pen die verraadt dat de karper het aas vol vertrouwen heeft genomen. Ik geef een haal en een woeste vis vlucht alle kanten op. Verdorie, wat heb ik dit gemist.. De vis geeft alles en duikt onder de duiker. Ik sta er bovenop te drillen. De 1,75 ponder buigt tot in het handvat en de hengel verdwijnt tot de helft onder water. De vis komt weer terug en geeft nog een paar uithalen, alvorens in mijn schepnet te belanden. Het is geen grote, maar wat een brute, woeste kracht en snelheid kunnen ze soms genereren.

Wonderschone vis....

  Ik wil Hans bellen, maar hij belt mij al! Genoeg activiteit op zijn stek. Ik vertel over de vangst en zeg dat ik hierna nog eventjes de andere stekken ga bevissen. Daarna wil ik zijn kant op. Ik loop naar het einde van de sloot. Op veel plekken zie ik kleine aasbellen. Absoluut karper onwaardig. Hoe mis kon ik het hebben…. Mijn pennetje leg ik dicht tegen de losse rietplukken aan. Ik volg een spoor van aasbelletjes en verplaats regelmatig mijn pennetje om zo in het juiste spoor van die bellen te komen…. Ja! Belletjes rond mijn pen en de pen duikt resoluut weg! Ik haak weer een woeste. Groter dan  de eerste. Deze vliegt er werkelijk vandoor als een ongeleid projectiel. Er zijn hier flink wat obstakels en ik moet uitkijken. De hengel gaat weer compleet krom… de karper bereikt bijna de overkant, waar gevaarlijke rietkragen en palen staan. Ik weet de vis bijna te stoppen, maar de haak lost en het hele zaakje schiet voorbij mijn hoofd, het gras op. Er zit een kleine schub op de haak. Wellicht meegepakt na het lossen? Wat een spanning stond er op mijn materieel en materiaal. Ik bel Hans, omdat ik nog meer van die aasbellen zie. Hebben ze mij toch weer in de maling genomen!. De stroming is nu ook weg, dus de moeite voor Hans om hier weer te proberen. Na de losser bemerk ik ook dat de wind flink is aangetrokken. Het kan niet anders dan dat wij 300 karpers de kant op krijgen….. Ahum…. Hoe harder de wind, des te minder activiteit. Dus ik vang een karper met windstil weer en als het lekker begint te waaien, dan stoppen ze? Ok…weten we dat ook weer.. Hans vangt enkele brasems en wat voorns en een giebel. 10:30. Hans zet de Coleman aan en zet een vers bakkie koffie! Heerlijk!!

We blijven hierna wat rondhangen op deze stek, maar het is echt gebeurd. Hans vangt, wederom, weer wat brasems en wat ander spul… Nee….we moeten stoppen. Toch weer heerlijk genoten en het was fijn om Hans weer eens ‘live’ te spreken!

Groet,

Dale

Mogge, dames ;-)

Hersenspinsels II (en de rest...)

Hersenspinsels II( en de rest…)

Vermoeidheid. Die altijd aanwezige vermoeidheid de laatste maanden. Ik word daar gek van. Het heeft  een sneeuwbaleffect; vermoeidheid,  geen concentratie, demotivatie..

Werk, gezin, hobby’s. Kan ik dat goed combineren? Nee, lang niet altijd. Twijfel aan mijn eigen visserij.. Rust en afstand nemen van mijn visserij lijkt hier het best op zijn plaats.  Automatisch op ‘wintermode’ gaan. Het gebeurt. Hoewel het al een aantal weken zomers is. Nee, ik heb dit seizoen nog geen enkele avond(!!!!) gevist. Ongelooflijk. De hengels die in de hoek staan, kijken mij uitdagend aan. Ik keer ze de rug toe. Nu al ruim een maand. Wat is dat toch… Toch weer op zoek naar  balans, wat ik dus nog steeds niet gevonden heb. Werk, druk. Werkdruk.. Nieuwe baan op komst. Hitte. Die temperaturen. Helemaal klaar mee. Slapen. Uitslapen is het enige waar ik aan kan denken. Dan een keertje uit mijn werk? Nee, te moe. Energie is weggezogen…weggevloeid….. Ik moet mij herpakken. Maar wanneer gebeurt dat? Wanneer kan ik weer zeggen dat ik daadwerkelijk zin heb in een sessie? Ik besluit het moment af te wachten. Afwachtend tot die spanning zich weer opbouwt.. Dat als je praat over je eigen visserij, je niet meer kan wachten tot je daadwerkelijk gaat vissen.

En zo blijf ik maar rondzweven…..

Ja,

Afgelopen zaterdag sprak ik met een collega penvisser. Ik merkte dat mijn enthousiasme weer enigszins oplaaide en na het gesprek was ik eigenlijk niet meer te houden. Ik keek weer  naar  de hengels, die in de hoek stonden. Ik voelde mij weer dat vissertje van een jaar of 9, popelend om die waterkant op te zoeken. Van de spanning niet weg kunnen gaan, omdat je naar de plee moet…

Zondagochtend om 4:00 gaat de wekker. Ik word fris wakker en spring vol energie mijn bed uit. Alles loopt gesmeerd; koffie, spullen pakken, inpakken en wegwezen! Het kan me niet schelen, ik wil gewoon aan de waterkant zijn… Om 5:10 ben ik bij het water aanbelandt. Ik maak een voerronde en ben zo lekker een uurtje aan het rondstruinen. Ik zie veel activiteit van karper. Als ik klaar ben met het maken van mijn laatste voerplek, loop ik terug. Tot mijn schrik zie ik dat er gemalen in werking zijn gesteld. Er ontstaat een flinke stroming in dit water en aangezien ik mijn voerplekken vooral rondom duikers heb gemaakt, ben ik hier niet zo blij mee. Het water lijkt wel een rivier ter hoogte van die versmallingen in het water. Ach, zo verspreidt het voer zich wel lekker ;-). Wonderwel krijg ik dat pennetje, dat perfect uitgelood  is met  1 x 0,3 gram goed onder controle in het wilde water. Overdiepte en strak vissen helpen mij daar goed bij. Ook zijn die 2 volgdrijvertjes uitermate nuttig in deze situatie.

Als ik eenmaal op een voerstek zit en een bak koffie neem, dan pas neem ik de omgeving goed in mij op.

 Opeens zie je meerdere plekken die karper op kunnen leveren. Ik zie massa’s aasbellen. Al snel merk ik dat giebel hier de boosdoener van is, hetgeen resulteert in de vangst van 2 grote giebels. Karper laat zich nu niet echt meer zien. Ik sjok van voerstek tot voerstek en af en toe zie ik nog wat karperactiviteit. Ik probeer de druk van het ‘vangen’ om te schakelen naar het ‘genieten’.. Dat blijft gewoon lastig. Toch gaat het mij redelijk af.

Rond een uur of 11 strijk ik neer op 1 van mijn laatste voerstekken. Het is een sloot die op dit punt zeker 25 meter breed is. Deze kant heeft toch wel een paar interessante stekken. Er is een duiker, er zijn houten paaltjes en een mooie vuilhoek. Als hier de wind vol op staat te blazen, dan heb je een bijzonder goede stek tot je bezit!

Het is de vuilhoek waar ik mijn pennetje drop. Duidelijk is dat de giebel weer met het aas speelt, maar dat houdt snel op. Het blijft eventjes rustig, maar opeens zie ik een vis vlak langs mijn pennetje op de voerstek neerstrijken. Ik kon niet direct zien of het nou giebel of karper was. De pen schommelt licht. De vis is hier duidelijk aan het rommelen. De pen schuift wat opzij. Dan vertrekt de pen langzaam de diepte in. Het is de aanbeet waar ik al een hele tijd op heb zitten wachten. Ik geef een felle zwiep en haak een karper. Het is geen grote, maar vecht toch weer voor wat hij/zij waard is en ik geniet met volle teugen.

De karper is redelijk snel op de kant en ik schat de vis op 53 cm. Wat een knolletje!.

 Snel zet ik de vis weer terug en ik besluit mijn resterende uur  op een gevaarlijke stek  uit te vissen.

Dit is zeker een gevaarlijke stek! Overhangende struiken, half verzonken bomen en je kan enkel naar de stek toe vissen. Een zware karper kan jou hier zeker in de problemen brengen…

Al snel zie ik takken heftig heen en weer schudden! Duidelijk dat karper bezig is. Uit het niets zie ik een karper van rond de 70 cm. hoog in het water door de takken boren. Ik plaats mijn pennetje in de buurt, maar ik haak weer een giebel… Ik besluit te stoppen. Het is mooi geweest.

Ik kijk terug op een leuke sessie. Ook op deze stek kan je alle kanten op. Spannend!

Groet,

Dale

Jeroen

Jeroen.

Jeroen is een dorpsgenoot. Een dorpsgenoot waarmee ik menigmaal Pinkpop heb beleefd. Ik wist dat hij ook van karpervissen hield,  maar dan van ‘die andere manier’. 

Ongeveer 2 weken geleden kreeg ik een berichtje van Jeroen. Hij was bezig met het penvissen maar, het wilde niet zo vlotten. Of ik misschien wat kleine tips had. Tja….. wat moet je daar nu mee.

Ik weet niet hoe Jeroen normaal vist, ken zijn wateren niet en noem maar op. Ik zie mijzelf niet als een enorm goede visser en daarom vind ik het nog lastiger om anderen tips te geven. Hoe kan ik nu tips geven, als ik zelf niet goed in mijn vel zit?

Om de een af andere reden vertrouw ik Jeroen. We hebben elkaar wat berichtjes verstuurd en daaruit mag ik concluderen dat hij serieus bezig is. Kijk!  Dat gaat de goede kant op.

Ik besluit om hem een ochtendje op sleeptouw te nemen. En dat ook nog eens op een nieuw water.

Afgelopen ochtend was het dus zover. Jeroen staat exact op tijd voor mijn deur. Mensen die op tijd zijn.. daar hou ik van. Hij daled die mening.

Na 20 minuten rijden zijn wij op de stek aanbelandt. Het is een water dat ik vorige week heb gezien, toen ik naar huis reed na een sessie. Ik rook de karper…..

We stappen uit. We babbelen wat. Ik zeg dat het altijd lijkt of er weinig tijd is om te vissen. We gaan aan de slag. Man, wat ziet dit watertje er heerlijk uit! Een meanderende poldervaart met een stuk of 6 duikers. Ja, wij voelen ons hier in ons element!

We voeren wat, we vissen wat. Het ruikt goed en ik vertel dat er eigenlijk niks mis kan gaan. Ik krijg gelijk….

Jeroen heeft gevoerd bij een duiker,  die geflankeerd wordt door een fraai bosje lelies. Een stek die ik overgeslagen heb omdat het ‘zijn’ kant van het water is. Ik zit 30 meter tegenover hem, bij de andere duiker. Ik hoor hem om 7:30 roepen. Hangen!! Ja!! Zijn eerste karper op de pen! Ik geniet met volle teugen. Een ietwat vreemd gevormde karper heeft zijn aas gegrepen. De karper heeft een dubbele knik. We zijn blij. Na wat foto’s gemaakt te hebben,  gaat de vis weer snel terug.

De 1e....

Jeroen pakt daarna de andere kant van de duiker. Die duiker wordt weer geflankeerd door overhangende  boomtakken, die half in het water liggen. Een perfecte stek! En ja hoor…. Binnen een halfuur kan ik weer gaan assisteren met scheppen! Een fraaie karper ligt eventjes later op de kant. Prachtige vis! 

Nummer 2

Dit wordt de dag van Jeroen. We gaan weer ieder ons weg. Soms zie ik Jeroen op zijn stekje pielen. Hij is echt aan het struinen en zoeken. Hij weet hoe het werkt en ik denk zelf dat hij gewoon lekker moet blijven pennen. Het gaat hem goed af.

Het blijft nu een tijd stil. Ik loop flink wat stekken af, maar mijn aas wordt volkomen genegeerd. Niet erg omdat dit de eerste test sessie is op dit water.  Rond 10:45 krijgt mijn pen een ‘wannabe’ aanbeet. Traag loopt de pen weg, maar zet niet door. Nee, ik was er al uit voor mezelf. Dit werd niet mijn dag. Ook niet erg, want mijn gast moet vangen! Daar gaat het vandaag om.

11:15. Ik word gebeld door Jeroen. Ja, zijn derde van de dag hangt! Het is ook meteen de grootste en mooiste! 

Nummer 3

Het is nu duidelijk; Jeroen had toevallig het juiste aas bij de hand. Hij kan nu een tijd van onzekerheid en twijfel afsluiten en ik ben blij dat ik daar iets aan heb bij mogen dragen.

Jeroen heeft 3 karpers en een giebel op de kant gekregen en ik loop rond met een knallende koppijn. We stoppen ermee. Beter kon het niet worden…

Jeroen, GEFELICITEERD!!!!

Groet,

Dale

Stuurloos

Tja, wat moet je zeggen met zo'n dag als vandaag?

Nieuwsgierige pony's...

Zondag is mijn visdag (ochtend/begin middag). Ik had een klein plannetje in mijn hoofd, maar die moest ik al snel loslaten. En toen begon het eigenlijk al; waar ga ik dan vissen? Ik had geen enkele zin om op mijn vaste stekken te vissen. Vermoeidheid was ook aanwezig. De afgelopen week heb ik, samen met collega's, het centrum van Hoorn voorbereid op de komst van Koningin Maxima en Koning Pils. Het waren hectische dagen, met als hoogtepunt de vrijdag. Rode loper bevestigen en wat laatste puntjes op de i zetten....

Ik ga er om half 5 uit. Waarom eigenlijk? De zin was niet aanwezig. Toch maar doorzetten. Ik herinner mij een nieuw stukje water, dicht bij een van mijn vaste visstekken. Ja, daar ga ik maar proberen.

Bij aankomst zie ik dat het land er wel erg netjes bij ligt. De akkerbouw is vers en ik wil geen schade aanrichten voor de boeren. Toch zie ik een mogelijkheid door zo dicht mogelijk langs de waterkant te lopen. Zo sloop ik niks. Toch voel ik mij er niet lekker bij. Gelukkig waait het hard en zo hoop ik dat de misschien wel aanwezige karpers niet zo snel schrikken van mijn aanwezigheid.

Tja...nog steeds die pony's....

Het werkt niet. Ik zit op hete kolen en vis de stekken (te)  gehaast af. Het water ziet er geweldig uit en de wind met zon moeten die karpers aan het azen krijgen. Maar ja, ik moet hier weg. Het voelt niet netjes en niet goed.

Waar dan? Tja... Ik ga richting het kanaal waar ik al in geen tijden meer heb gevist. Bij aankomst zie ik al snel dat dit ook niks wordt. Het water ligt weer eens bezaaid met brasem...
Om 10:45 ben ik weer thuis....

 Snel mijn nest in en heel snel vergeten deze dag!

Het vissen met mijn dochter en overbuurjongen ging vanmiddag een stuk beter; 37 witvisjes van allerlei soorten... Die dame van 6, kan nu echt zelfstandig met de vaste stok vissen,haken en onthaken!

Zie het stelletje blij wezen ;-)

Polderknaller

Polderknaller.

Een vis waar een verhaal aan vastzit.

Verhalen die ik mis, bij menig verslag over de vangst van vissen op ‘afstand’. Een ‘piep’..een ‘volle fluiter’… Het zijn termen die mij niet zoveel doen. Het pennetje ‘zakt’… steekt wat op…. vertrekt twijfelend de diepte in. Of juist een snoeiharde ‘wegtrekker’..een  ‘rondwaggelende’ pen, zijn termen die mij juist wel raken. Termen die mijn hart sneller doen kloppen, omdat ik daar emotie bij voel. Ik kan dat visualiseren. Ik kan het voelen. Ik kan het haast ruiken. Ik weet hoe het is hoor, zo’n ‘stuiterende’ top,  ‘gillende’ beetmelder en een spoel die maar blijft gaan.. Ik weet donders goed hoe dat is. Je hart zit in je voorhoofd….  Maar geef mij dat pennetje maar ;-) Inderdaad, ieder zijn ‘ding’(wat haat ik dat woord intens…).

Vandaag besloot ik  het weer eens dicht bij huis te proberen. Ik heb nog steeds niet echt het idee dat het is losgebarsten, hoewel ik niet echt mag klagen over enkele mooie vangsten! En dat doe ik dus ook niet….

Het is een feit; in deze polder slapen de karpers uit. Ze doen het wat rustiger aan, zo op de vroege ochtend. Ja, ze zitten er wel maar ze laten zich niet gek maken door het voer, dat er al op tijd in lag. Ze rommelen liever wat verder en laten zich zo af en toe zien zodat juist JIJ gek wordt…..

Ik stap voorzichtig uit mijn bus en wil beginnen met mijn voerronde. Ik loop op 5 meter afstand van het water, maar direct zie ik een ontzettend grote boeggolf het water op knallen. Mijn God, wat was dat?? Ik was er stil van. Het leek wel alsof er een klein bootje voorbij was gevaren. Okeeeeeeeeeeee, een  goede indicatie en ik krijg vertrouwen in deze sessie. Iets wat lang niet altijd vanzelfsprekend is…

Ik maak 7 voerplekken en vis deze weer af. Ik probeer het de laatste tijd wat anders aan te pakken. Ik maak meer voerplekken en bevis ze niet langer dan een kwartier. Dit doe ik vooral op de wat grotere polderwater systemen, waar je veel loopt en je daar dus veel tijd aan kwijt bent….

Het valt mij nog een beetje tegen hoe het riet is gegroeid in dit water. Er zijn bepaalde stekken waar ik vorig jaar karper ving. Die stekken zitten in je kop, zo ook die rietplukken.. Het groeit wat traag, maar de plukken zijn weer langzaam terrein aan het winnen. Het water is ook minder diep dan mijn geheugen mij aangeeft. Voorheen 50 a 60 cm. Nu haalt het water krap 40 cm. een meter uit de kant

De stekken worden telkens afgevist en hoe dichter ik bij de laatste voerstek kom, hoe meer activiteit. Ik spot regelmatig aasbellen, maar die zijn van brasem of giebel. Karper zit er zeker, aangezien ik af en toe nog steeds van die zware boeggolven voorbij zie komen. Ik maak nog 2 extra voerstekken in een ander water, die met dit water wordt verbonden met een kunststof buis. Ik kom eigenlijk niet meer  aan die 2 voerstekken toe. Bij mijn laatste voerstek namelijk hoor ik regelmatig een ‘plonsje’. Ik kan niet zien wat het is door het riet, maar de kringen die van dit ‘plonsje’ afkomen zijn groter dan je zou verwachten. Dit gebeurt zo’n 2 meter links van mijn voerstek. Besloten wordt om dit stekje wat intensiever te bevissen. In eerste instantie blijf ik stug op en rond  mijn voerstekje vissen. Ik wijk niet verder dan een meter af… Maar het blijkt al snel dat dit niet werkt. Ik bevis eerst weer 2 andere stekken, maar weet van gekkigheid niet hoe snel ik terug moet keren naar dit stekje.. Ik deponeer mijn pennetje weer op het voerstekje en weer dat ‘plonsje’ met zware kringen…. Ok, ik gooi het pennetje 2 meter naar links en dichter in de kant. Ik moet ‘om een hoekje’ kijken om nog een puntje van de pen te zien. De pen krijgt wat nerveuze tikken en al snel schiet er een voorn uit het water, naast mijn pen. Verjaagd door snoek? Of misschien karper? Ik weet het niet. Dan valt het weer stil.

12:15 uur. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is en reken er op om weer een nulletje bij te schrijven. Ik kijk weer terug naar de pen en zie de aanbeet zich voltrekken! De pen krijgt 2 lome tikken, zwemt een klein stukje tegen de stroom in, komt weer terug en vertrekt dan de diepte in. Ik geef een zwiep en YES! Er hangt een mooie polderknaller aan de haak! Ik voel dat dit weer een leuke is. Een mooi gevecht, waarbij de vis van links naar rechts ‘scheert’ en flink wat nylon weet te pakken… Na een kat en muis spel van bijna 2 uur lang is het mij toch gelukt! Toevallig komt er net een auto aanrijden  die stopt. Een ouder echtpaar stapt uit en aanschouwt het gevecht en zien ook al snel dat het ‘een mooie’ is. Eerlijk gezegd is dit dus de grootste die ik, tot nu toe, heb gevangen in dit water. Een mooie, slanke torpedoschub van 76 cm. geeft zich na een minuut of 10 over. Prachtvis met een grote staart en dito bek. Wat een heerlijk gevoel!!

De vis trekt de staart helemaal krom waardoor de vis er kleiner uitziet...

De mannelijke helft van het echtpaar maakt een foto. Helaas is de foto mislukt en komt de vis totaal niet tot zijn recht. Ach, dat komt de volgende keer wel weer goed ;-)

Groet,

Dale