Polderknaller.
Een vis waar een verhaal aan vastzit.
Verhalen die ik mis, bij menig verslag over de vangst van
vissen op ‘afstand’. Een ‘piep’..een ‘volle fluiter’… Het zijn termen die mij
niet zoveel doen. Het pennetje ‘zakt’… steekt wat op…. vertrekt twijfelend de
diepte in. Of juist een snoeiharde ‘wegtrekker’..een ‘rondwaggelende’ pen, zijn termen die mij
juist wel raken. Termen die mijn hart sneller doen kloppen, omdat ik daar
emotie bij voel. Ik kan dat visualiseren. Ik kan het voelen. Ik kan het haast
ruiken. Ik weet hoe het is hoor, zo’n ‘stuiterende’ top, ‘gillende’ beetmelder en een spoel die maar
blijft gaan.. Ik weet donders goed hoe dat is. Je hart zit in je voorhoofd…. Maar geef mij dat pennetje maar ;-) Inderdaad,
ieder zijn ‘ding’(wat haat ik dat woord intens…).
Vandaag besloot ik
het weer eens dicht bij huis te proberen. Ik heb nog steeds niet echt
het idee dat het is losgebarsten, hoewel ik niet echt mag klagen over enkele
mooie vangsten! En dat doe ik dus ook niet….
Het is een feit; in deze polder slapen de karpers uit. Ze
doen het wat rustiger aan, zo op de vroege ochtend. Ja, ze zitten er wel maar
ze laten zich niet gek maken door het voer, dat er al op tijd in lag. Ze
rommelen liever wat verder en laten zich zo af en toe zien zodat juist JIJ gek
wordt…..
Ik stap voorzichtig uit mijn bus en wil beginnen met mijn
voerronde. Ik loop op 5 meter afstand van het water, maar direct zie ik een
ontzettend grote boeggolf het water op knallen. Mijn God, wat was dat?? Ik was
er stil van. Het leek wel alsof er een klein bootje voorbij was gevaren.
Okeeeeeeeeeeee, een goede indicatie en
ik krijg vertrouwen in deze sessie. Iets wat lang niet altijd vanzelfsprekend
is…
Ik maak 7 voerplekken en vis deze weer af. Ik probeer het de
laatste tijd wat anders aan te pakken. Ik maak meer voerplekken en bevis ze
niet langer dan een kwartier. Dit doe ik vooral op de wat grotere polderwater
systemen, waar je veel loopt en je daar dus veel tijd aan kwijt bent….
Het valt mij nog een beetje tegen hoe het riet is gegroeid
in dit water. Er zijn bepaalde stekken waar ik vorig jaar karper ving. Die
stekken zitten in je kop, zo ook die rietplukken.. Het groeit wat traag, maar
de plukken zijn weer langzaam terrein aan het winnen. Het water is ook minder
diep dan mijn geheugen mij aangeeft. Voorheen 50 a 60 cm. Nu haalt het water
krap 40 cm. een meter uit de kant
De stekken worden telkens afgevist en hoe dichter ik bij de
laatste voerstek kom, hoe meer activiteit. Ik spot regelmatig aasbellen, maar
die zijn van brasem of giebel. Karper zit er zeker, aangezien ik af en toe nog
steeds van die zware boeggolven voorbij zie komen. Ik maak nog 2 extra
voerstekken in een ander water, die met dit water wordt verbonden met een
kunststof buis. Ik kom eigenlijk niet meer aan die 2 voerstekken toe. Bij mijn laatste
voerstek namelijk hoor ik regelmatig een ‘plonsje’. Ik kan niet zien wat het is
door het riet, maar de kringen die van dit ‘plonsje’ afkomen zijn groter dan je
zou verwachten. Dit gebeurt zo’n 2 meter links van mijn voerstek. Besloten
wordt om dit stekje wat intensiever te bevissen. In eerste instantie blijf ik
stug op en rond mijn voerstekje vissen.
Ik wijk niet verder dan een meter af… Maar het blijkt al snel dat dit niet
werkt. Ik bevis eerst weer 2 andere stekken, maar weet van gekkigheid niet hoe
snel ik terug moet keren naar dit stekje.. Ik deponeer mijn pennetje weer op
het voerstekje en weer dat ‘plonsje’ met zware kringen…. Ok, ik gooi het pennetje
2 meter naar links en dichter in de kant. Ik moet ‘om een hoekje’ kijken om nog
een puntje van de pen te zien. De pen krijgt wat nerveuze tikken en al snel
schiet er een voorn uit het water, naast mijn pen. Verjaagd door snoek? Of
misschien karper? Ik weet het niet. Dan valt het weer stil.
12:15 uur. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is en reken
er op om weer een nulletje bij te schrijven. Ik kijk weer terug naar de pen en
zie de aanbeet zich voltrekken! De pen krijgt 2 lome tikken, zwemt een klein stukje
tegen de stroom in, komt weer terug en vertrekt dan de diepte in. Ik geef een
zwiep en YES! Er hangt een mooie polderknaller aan de haak! Ik voel dat dit
weer een leuke is. Een mooi gevecht, waarbij de vis van links naar rechts ‘scheert’
en flink wat nylon weet te pakken… Na een kat en muis spel van bijna 2 uur lang is het mij toch gelukt! Toevallig komt er net een auto aanrijden
die stopt. Een ouder echtpaar stapt uit en aanschouwt het gevecht en zien ook
al snel dat het ‘een mooie’ is. Eerlijk gezegd is dit dus de grootste die ik,
tot nu toe, heb gevangen in dit water. Een mooie, slanke torpedoschub van 76
cm. geeft zich na een minuut of 10 over. Prachtvis met een grote staart en dito
bek. Wat een heerlijk gevoel!!
 |
| De vis trekt de staart helemaal krom waardoor de vis er kleiner uitziet... |
De mannelijke helft van het echtpaar maakt een foto. Helaas
is de foto mislukt en komt de vis totaal niet tot zijn recht. Ach, dat komt de
volgende keer wel weer goed ;-)
Groet,
Dale
