Hollandsche Capriolen.
Zondagmorgen, 4:45.
De wekker gaat. Ik bedenk mij dat dit weleens mijn laatste sessie van het seizoen
zou kunnen worden. Binnen enkele dagen is mijn vakantie voorbij en begint er
ook weer een nieuw schooljaar….En juist daarom besluit ik het mijzelf vandaag
eens lekker moeilijk te maken.
Al vaker heb ik het over dit water gehad, ook wel ‘Het Water
Waar Geen Hond Komt’ genaamd. Het zijn vaak taaie omstandigheden om in te
vissen; een zeer open gebied, vaak harde wind, hoge walle kanten(als je op
sommige plekken in het water valt heb je serieus een probleem), dikke, brede
rietkragen en het is gewoon een flinke slok water, dus veel loop- en speurwerk.
Ook zijn dit tevens de belangrijkste ingredienten om recreatievissers te weren.
Vissers die niet meer dan 1 stap uit hun auto willen doen(en gelukkig zijn dat
er veel…), hebben hier geen donder te zoeken.
Al deze ‘lastige’ ingredienten maken zo’n water bijzonder
interessant voor mij. Elke vis die je hier vangt is gewoon een ‘bonusvis’.
Meestal kost het mij toch wel een mentale voorbereiding om op dit water te gaan
vissen. Regelmatig heb ik hier dikke kilometers gelopen/gespeurd, voerplekken gemaakt,
om uiteindelijk met de staart tussen de benen weer huiswaarts te keren. Totaal
afgemat en verslagen door de zoveelste blank op dit water. Maar toch, dit
watertje zal ik blijven koesteren. Eigenlijk is het gewoon een parel tussen die
landerijen, die soms een geheimpje bovenwater prijs geeft, om vervolgens weer
weken lang een teruggetrokken houding aan te nemen. De visser dikwijls
reddeloos verloren achterlatend…… Gelukkig heb ik hier toch wel enige succesjes
geboekt…
6:15.
Ik ben op de stek gearriveerd. Zoals verwacht waait het
flink en de wind staat ook vol in de lengterichting van de sloot. Dat wordt
bikkelen. Ik maak mijn voerstekken, 6 stuks in totaal. Hier en daar vind ik wat
open plekjes tussen het riet. Ook belangrijk dat er geschept kan worden bij een
eventuele vangst. Sommige stekken kan je bevissen, maar daar is het weer
onmogelijk om de vis te kunnen scheppen. Zorgvuldigheid is hier dus geboden!
Bij de meeste aangevoerde stekken moet je je best doen om
het pennetje te kunnen zien. Vaak moet je jezelf in allerlei bochten wringen om
nog een oranje, rood of geel puntje in het zicht te houden. Dan heb je nog de
wind die fijn met je nylon gaat spelen, maar ook volle vat heeft op de
rietkragen. Nee, hier vissen is geen kinderspel! Er zijn, gelukkig, een aantal stekken die je
makkelijker kunt bevissen. Om die reden maak ik een voerplekje die er op het
eerste gezicht niet interessant uitziet. Het is gewoon een kaal stukje water
waarbij je vrij zicht hebt op je pennetje, vrij van riet. Hier kan je eventjes bijkomen, maar toch ook
je pennetje eventjes te water laten. Je weet maar nooit….
Om 8:15 kom ik dus aangelopen bij deze stek. Het zal mijn
eerste bak koffie worden sinds aanvang van deze sessie. Ik leg mijn pennetje op
de voerstek. De thermosfles, gevuld met koffie, tover ik tevoorschijn. Ik
schenk mijzelf een lekker bakkie in en draai een shaggie. Twee slokken koffie.
Twee slokken koffie is mij gegund. Ik zie de pen, die net nog vrolijk meedeinde
op de golven , als een speer wegschieten. En dat op nog niet eens een meter uit
de oever. Ik geef de hengel een volle haal de lucht in. Bam!! Hangen! Ja, dit
voelt als een degelijke vis. Ik bedenk mij , onder het drillen, dat het nog
best vroeg is. Wat kan deze dag nog meer in petto hebben? Nee, Dale, maak je
maar geen illusies op dit water…
Na een minuut of 7 is de vis zover om geschept te worden.
Zo! Ik zie een prachtige polder torpedo in het net liggen. Wat een prachtige
vis! Voor mij is dit den Oerhollandsche visch; slank, wild, grof, ruw. Hier doe
je het nou voor… 74. cm geeft de duimstok aan.
![]() |
Slechte foto...helaas.... |
De adrenaline zorgt ervoor dat ik geen juiste foto’s maak.
Prutser. Maar de aanbeet en de daaropvolgende vangst van deze vis maken het
meer dan goed. Eerlijk gezegd, die foto’s interesseren mij geen zak. De
geschoten plaatjes zitten juist in mijn hoofd en niemand die mij dat kan
afnemen. De vis gaat weer terug het water in. Ik geniet nog eventjes flink na
en voer weer wat bij. Zo, nu eerst eventjes relaxed mijn koffie opdrinken. De
dag kan nu al niet meer stuk.
Groet,
Dale
4 opmerkingen:
Hoi Dale,
Wat zit jij lekker in je vel. Als vaste bezoeker van Mdpok is dat voor mij 100% duidelijk. Je hebt belangrijke keuzes gemaakt, en het succes daarvan druipt van het scherm. Ga zo door!
Groeten,
Peter
Heerlijk dit Dale. Het is gewoon gaan voor die moeilijke vis of moelijke stek of iets anders moeilijks... als het maar niet te makkelijk is en als het weer dan ook nog moeilijk doet (vooral harde wind), juist dan is de vangst nog mooier. Op dat moment is het formaat en een foto eigenlijk niet belangrijk. Als het maar voldoening geeft in de beleving.
Prachtig omschreven en voor mij weer een bevestiging dat ik niet de enige lijp ben die dit juist zo leuk vind.
Groeten, Michael
Er is haast niet mooiers dan een wijds landschap dampend gier en huilend nylon.
En de grof brute polderbeukers stampen maar door.
Hans
Er is haast niet mooiers dan een wijds landschap dampend gier en huilend nylon.
En de grof brute polderbeukers stampen maar door.
Hans
Een reactie posten