De weidse polders

De weidse polders.

Foto:Peter Linzell.

Na het veelvuldig overleggen van data, is het dan eindelijk zover: Peter en ik kunnen sinds een jaar of 10 weer met elkaar vissen. Besloten wordt om in ‘zijn’ visgebied te vissen en ik kijk daar ontzettend naar uit!

De wekker gaat om 2:30. Het belooft vandaag zeer warm te worden en dat vind ik jammer. Daarom juist zo vroeg mogelijk beginnen. Om 4:00 sta ik bij de woning van Peter. De voordeur staat al open. Snel wordt er een bak koffie naar binnen gewerkt en dan gaan we op pad, richting de polder.

Om 4:50 stappen we de auto uit en vertelt Peter het een en ander over de eerste stek die we gaan bevissen. Veel hoeft Peter niet meer te vertellen, want overal in dit water zien we azende karpers. Wel lijken ze erg nerveus en dat is niet zo gek; een enorme sliert wandelaars passeert ons! Tot een uur of 7:30 gaat dit door…. De eens zo rustige polder, in dit gedeelte, is even het toonbeeld van grote drukte. Toch, de laaghangende mist en de zon die daar doorheen schijnt geeft mij een gevoel van geluk. Dit soort ochtenden kunnen machtig mooi zijn. Ik blokkeer de wandelende mensensliert voor mezelf.

Omdat dit water geen grote obstakels herbergt, heb ik een lichtere penhengel opgetuigd. Het is lang geleden dat ik ‘lichter’ heb gevist dan gewend en ik vond dit een mooie gelegenheid. In een ander gedeelte van het water zag ik een zeer grote karper door sterke rietplukken rossen. Ik werd daar een beetje bang van en besloot hierop toch maar mijn ‘beul’ in te gaan zetten. Rond 7:30 komt Peter naar mij toe en overlegt om te verkassen naar een ander gedeelte van de polder. Hij heeft een karper gelost, maar verder geen kansen meer gehad op karper. Ik heb enkele, kleine ‘tikken’ op mijn drijvertjes gehad(het is ook nog een zeer ondiep water), maar meer ook niet.

Ik stem in met Peter om te verkassen. Peter waarschuwt mij wel dat we een lange wandeling voor de boeg hebben, maar dat vind ik juist fijn. En zo wandelen we ver weg van de mensen, diep de polder in…

Na een twintigtal minuten komen we aan bij een water waar we karpers zien azen. We maken enkele voerplekjes en vissen deze om beurten af. Helaas is de karper niet te verleiden tot ons aas. Langzaam aan wordt het ook warmer en staat er hier maar weinig wind op het water. Peter heeft nog een troef in handen; een water, nog dieper de polder in, waar de wind vol in de lengterichting staat. Dat water is ook dieper dan de wateren waar we tot nu toe in gevist hebben. Het ‘lot’ van de penvisser; zoeken, proberen, verder zoeken, struinen. Als een koppel jagers, jagen we de karper achterna.

Na een prachtige wandeling door ruig landschap, hoog, nat gras, langs prachtige wateren en volgend door koeien, lopen we een plankje over, welke ons in staat stelt om het eerder vernoemde water te bereiken. Niets anders dan water en weiland om ons heen. We gaan hier vissen in originele wateren, met een origineel bestand aan karper. Wat wil een penvisser nou meer? Misschien een karper vangen, maar hier mogen en kunnen vissen is al een hoofdprijs op zich.

Peter en ik maken enkele voerplekjes bij losstaande, verder in het water staande losse rietplukken. Ik zit amper bij mijn eerste voerstekje of ik zie al een rietpluk ver ‘omgeduwd’ worden. Duidelijk een signaal van karper! Mijn hart slaat eventjes enkele slagen over en geconcentreerd blijf ik naar mijn pennetje kijken, welke niet meer dan een centimeter boven het wateroppervlak uitsteekt.

Het pennetje ‘hobbelt’ twee keer en duikt dan de diepte in. Ik sla mis en overal ontstaan bellen en donkere modderwolken. Ik ben te vroeg geweest en baal intens. Ik kijk Peter aan, die twintig meter van me vandaan zit. Met een ‘nee’ schuddend hoofd maak ik Peter duidelijk dat ik gemist heb. Eventjes scheld ik in en tegen mezelf. Ik herpak mezelf, gooi wat voer op de stek en loop dan richting de tweede voerstek. Hier gebeurt weinig en na een kwartier loop ik weer voorzichtig terug naar de stek van de misser. Ik loop ver van de oever en loop, ter plekke van de voerstek, in een gehurkte houding dichter naar de oever. Ik zie wel drie a vier groepen aasbellen. Ze zitten op het voer!

De rietstengels worden alle kanten opgeduwd en ik moet mezelf beheersen. Uiterst voorzichtig plaats ik mijn pennetje tussen al dit geweld. Ik sla nog maar eens aan op een weifelende aanbeet en mis weer. Maar de vissen azen door. Ik gebaar naar Peter dat er zeker wel drie vissen op het voer zitten en gebaar hem of hij naar mij toe wilt komen. Op het moment dat Peter wil komen kijken, krijgt mijn pennetje twee tikken en zeilt dan weer weg. Ik wacht nu iets langer en geef dan de hengel een zwieper. De karper is gehaakt! Een massieve vis neemt een sprint van jewelste. De slip giert het eventjes uit. Het ‘zigzaggende’ vluchtgedrag van de vis geeft mij een goed gevoel: dit is een oer vis uit een oer gebied.

Peter staat naast mij en is, net als ik, in extase als we een glimp van de vis zien. Na een dril van ongeveer een minuut of 10 ligt er een prachtige vis op de kant van 72 cm. Ik kan mijn geluk niet op. De vis is snel van de haak verlost. Nog eventjes bewonderen we de schoonheid en puntgave bek(waar met gemak een flinke aardappel in past) van de vis, voordat ik de vis weer in haar/zijn element plaats. Peter en ik geven elkaar een high five en een luidruchtige ‘Yes’ ontsnapt uit onze kelen.

Ik voer weer wat bij en loop richting mijn derde voerplek. Dit is bij een kom met rietplukken en een buis die het water met ander water verbindt. Ik zit hier amper of ik zie nieuwsgierige koeien mijn kant op komen. Dat moeten we niet hebben, want ze kunnen ook het land op waar Peter en ik zitten te vissen en kunnen de karper verjagen met hun logge lijven, die een enorme trilling kunnen veroorzaken in het water. Ik pak dus snel mijn boeltje bij elkaar en verkas terug naar mijn tweede voerplek. De koeien volgen gelukkig niet.

Er breekt nu een tijd aan van weinig activiteit op onze voerstekken. Peter vangt weliswaar enkele grote ‘Ruisers’, maar de karper laat zich nu niet verleiden. Af en toe horen en zien we, flinke karper op het water ‘klappen’. We blijven dan ook door vissen en geven de moed niet op, ondanks de hitte.

De tijd verstrijkt, de zon brandt flink op ons in. Gelukkig staat die wind er nog en heb ik een petje op m’n knar, want een zonnesteek kan zomaar op de loer liggen. We schuifelen van voerstek naar voerstek. Af en toe, bij het voorzichtig lopen naar een ander voerstek, zie ik een zware boeggolf vanuit de kant vertrekken. Machtig mooi om te zien, maar ook een teken dat er nog voorzichtiger gelopen moet worden.

Omstreeks 12:15 krijg ik kleine tikken op de pen. Net alsof er witvis met je aas speelt, maar ik weet dondersgoed dat dit net zo goed karper kan zijn. Sluw zijn ze; doen alsof ze een witje zijn, maar ondertussen… En alsof het zo had moeten zijn: Peter komt zojuist op mij af gelopen en de pen duikt weer diep weg. Ik haak weer een sterke karper! Kleiner en torpedovormiger dan de eerste, maar minstens zo woest! Ook deze vis perst er een ‘zigzaggende’ sprint uit, schiet richting de overkant, waarna ik weer zeer snel nylon moet binnen draaien, omdat de vis weer een schot naar mijn eigen oever sprint. Machtig mooi….gewoon machtig mooi…

Peter en ik feliciteren elkaar weer en Peter is blij dat ik hier karper heb gevangen. Missie geslaagd! 

We penvissen nog even door, maar nadat Peter een voorntje heeft gehaakt houden we het definitief voor gezien. De wind valt weg en het is inmiddels 13:45. De pijp is aardig leeg en we moeten nog een half uur terug wandelen.Tijdens de wandeling terug is de hitte pas echt goed te voelen. Het zweet gutst van mijn lichaam, maar dat is het dubbel en dwars waard…

Peter, bedankt voor dit geweldige avontuur en deze prachtige mogelijkheid om een kijkje te mogen nemen in ‘jouw’ unieke gebied! Laten we er gauw een 'Dale 2' van maken😉

Groet,

Dale