De beloning voor een knotsgekke week

De beloning voor een knotsgekke week

Gistermiddag wachtte er een kleine verassing thuis voor me. De handgemaakte pennetjes waren gearriveerd. Pennetjes….. Voor de meeste penvissers een verslaving ;-) In ieder geval wel voor mij.

Vandaag zou ik ze gaan testen. Het geeft toch altijd een vreemd gevoel, zo midden in de week vissen. Dat zegt mijn lichaam ook, als de wekker om 5:00 gaat. Alles in mijn lichaam zegt dat ik in bed moet blijven. Nou, dikke pech! Ik ga toch!! En om het nog makkelijker te maken voor mezelf ,besluit ik 'Het Water waar geen Hond komt'  te bezoeken.

Om 6:20 arriveer ik aan het water. Ik trek mijn regenpak aan, vanwege de voorspelde regen in de ochtend en ga weer lekker aan de wandel. Het ziet er allemaal wat grijs en grauwig uit. Ik stap flink door totdat ik het gedeelte bereik waar ik wil en kan vissen. Het eerste gedeelte van deze sloot is nauwelijks te bevissen doordat je de vis er simpelweg niet kan scheppen door het steile talud en begroeiing. Ook is dit het gedeelte waar de boeren vaak werken. Het tweede gedeelte kan helemaal voor jezelf zijn…. O, o….. wat hebben mijn ogen een moeite om open te blijven. Ik voel de wallen tot aan mijn knieën hangen. Niet janken, slappe. We zijn hier om te vangen!

Ik maak 3 voerplekken op plekken waar je de vis redelijk tot redelijk goed uit het water kan scheppen en om 7:00 zit ik dan ook daadwerkelijk te vissen. Aan de overkant, merk ik al snel, is de brasem volgas aan het paaien. Van karper ontbreekt vooralsnog elk spoor… Ik zit nu 2 uur te vissen hier, de twijfel slaat weer toe en ik maak een plannetje in mijn hoofd. Eigenlijk is het plan om gewoon maar te stoppen en op stekkenjacht te gaan. Ik kijk richting mijn bus en zie 2 trekkers het land op rijden. Zij gaan aan de slag om de bewateringsinstallatie aan de gang te brengen. Hierdoor moet ik wachten met vertrekken omdat die installatie het gedeelte blokkeert waar ik langs loop. Ik wacht wel tot de boeren weg zijn…

Ik wacht 10 minuten….20 minuten…….30 minuten… 40 minuten.. Ik kijk nogmaals hun kant op, kijk dan weer terug naar mijn pen en constateer dat de pen, die al 45 minuten enkel meedeinde met de golven, vertrokken is! Ik sla aan en voel de weerstand die ik wilde voelen. Karper…Een opluchtingsgevoel dendert als een trein door mijn lichaam. Ik haak een hele beste! De vis weet eventjes niet wat haar overkomt, maar komt dan op stoom. Een verwoestende uithaal van een meter of 20 is het volgende… De hengel staat krom, de lijn staat te zingen in de wind en aan het uiteinde van die lijn hangt een karper. Prachtig! Na een minuut of 8 schep ik de vis van 75 cm. en tussen de 18 en 21 pond.. Wat een prachtvis. Bommetje vol. Die buik staat gewoon op knappen.

Bommetje vol!!

 De vis liet zich niet samen met mij fotograferen. Telkens als ik haar wilde pakken, trok ze volledig krom en spande ze elke spier aan die ze maar kon aanspannen. Geeft niet. Snel een foto maken en weer terug het water in laten glijden via de onthaakmat. Mijn dag is in ieder geval weer goed! Ik bemerk nu ook dat het lekker warm is geworden en dat er een flinke, warme wind staat. O, ik heb ook nog steeds mijn regenpak aan terwijl het, tegen de verwachtingen in, niet heeft geregend.. Teveel met de gedachten ergens anders… Eerst die maar eens uittrekken. Ik krijg het idee dat ik tempo moet maken naar mijn andere voerstekken. Ze kunnen nu weleens actief worden. Ik ga met flinke pas naar een andere voerstek. De pen ligt in een keer goed. Binnen 30 seconden registreert de pen al onderwater activiteiten. De pen krijgt een paar tikken en vertrekt dan twijfelend de diepte in. Ik sla aan en haak weer een karper! Niet te geloven dit…. Hoewel de vis zeker 10 tot 15 cm. kleiner dan de vorige is, wordt er toch flink geknokt. Geen dikke pens in dit geval. Wel een stevige.

De 2e....

Tegelijkertijd schieten de vragen door mijn hoofd: Hoe vaak zal dit niet  voorgekomen zijn? Dat ik de handdoek in de ring gooide en dat de vissen misschien een halfuur daarna actief werden? Ook nu was dit bijna het geval. Als die boeren er niet waren geweest, dan had ik weer een nulletje bij kunnen schrijven. De keerzijde van succes of verlies hangt aan een zijde dun draadje, blijkt maar weer eens.

Na deze vis wordt het weer rustig. Ik rijd met een meer dan voldaan gevoel terug naar huis.

YES!!

In mijn titel staat ‘Knotsgekke week’.

Ik ga jullie vertellen dat ik, na 20 jaar straatmaker te zijn geweest, de stoute schoenen heb aangetrokken. Hoewel straatmaker een prachtig beroep is, gingen mijn gedachten steeds weer naar een ander beroep. Ik overdrijf niet, als ik zeg dat dit al een  jaar of 7 door mijn hoofd spookt.

De afgelopen vorstperiode heb ik doorgepakt en vele sollicitatiebrieven de deur uitgedaan. Uiteindelijk ben ik door een bedrijf(samen met nog 19 anderen) geselecteerd voor het werk/leertraject tot Medewerker Maatschappelijke Zorg/Persoonlijk begeleider. De sollicitatierondes waren slopend, maar ik had mij goed voorbereid. Ik ben ontzettend blij en trots dat ik het zover heb kunnen brengen en sta klaar voor een nieuwe uitdaging! Vanaf 28 augustus ga ik in dienst en ga ik 3 jaar lang 1 dag in de week naar school. De overige dagen wordt gewerkt.

Die karpers zie ik dus als  kers op de taart ;-)

Groet,

Dale