Alle hens aan dek!

Alle hens aan dek.

Afgelopen woensdag, 27-7, had ik een ochtendje penvissen met mijn dochter in de planning. Om 7 uur zouden we opstaan en dan een rustige opstart maken. Dit ging zoals gepland.

Rond 9:30 arriveren we op de stek waar grote hoeveelheden, kleine karper aanwezig is. Een prima watertje om te leren (pen)vissen op karper. Dat is dan ook de reden dat ik met mijn dochter hier regelmatig vis. Wel neem ik een sterkere hengel mee voor haar, zodat we nog op een andere stek kunnen vissen, mocht de tijd het toelaten. Die andere stek heb ik beschreven in mijn vorige ‘artikel’. Daar is flink meer begroeiing.

We struinen samen lekker rond; bij een watervalletje, bij een houten beschoeiing, bij wat rietplukken, tussen de leliebladeren. Heerlijk zo. Ondertussen hebben we al een aantal aanbeten gehad, maar nog geen echte doorzetters. Samen lopen we naar het laatste voerplekje. Ik leg mijn pennetje aan de ene kant van de waterplanten en mijn dochter doet hetzelfde, maar dan aan de andere kant. Zo kan ik alles in de gaten houden. Ne een minuut of 15 lijkt er hier een vis rond te scharrelen. Mijn pennetje duikt weg, maar de karper lost. Potverdorie. Dan besluiten we naar de eerste stek te gaan. Mijn dochter wil haar pennetje uit het water halen, maar lijkt vast te zitten. Nee! Ze heeft beet. Een torpedo(tje) schiet er woest vandoor. Na een leuke dril(want die kleine bengels zijn reuze sterk!) scheppen we de vis op de kant.

  Prachtige vis en dochter blij. We schuiven op naar een andere, aangevoerde stek. We hanteren dezelfde tactiek als net: beiden bevissen we een zijde van een klein leliebed. Dan is daar opeens een grote staart die door de lelies ploegt! En mijn pennetje, te midden van aasbellen, schiet er vandoor. Ik haak een pittige schub, maar de dril verloopt wel erg sloom. De karper is dik in de 60 cm., maar ik vertrouw het niet zo. De dril klopt gewoon niet. Al snel zie ik dat de gehele rugvin ontbreekt. Als ik de vis schep, zie ik bij het onthaken dat de bek van de karper uitpuilt van de parasieten… Wellicht dat de karper ziek is en dat zou de ontbrekende kracht van de vis kunnen verklaren.

 Uiteindelijk vangen we zo samen vier karpers. We besluiten naar een brug te lopen bij mijn geparkeerde auto. Daarna zouden we samen een andere stek gaan bezoeken. Ik krijg een telefoontje van mijn vriendin, net als we de pennetjes weer in het water hebben liggen. De poes van mijn schoonouders is aan het bevallen. Mijn dochter wil daar heel graag bij aanwezig zijn en zodoende rijd ik, eerder dan ik zou willen, naar het huis van mijn schoonouders om mijn dochter daar ‘af te zetten’. Maar, ik hoef niet perse bij die bevalling te zijn…. Na overleg met mijn schoonouders kan ik weer terug naar een andere stek! Een onverwachte, volledige visdag dient zich aan.

Ik rijd door naar een stek waar ik met Hans Koeslag heb gevist. Ondertussen merk ik dat de wind flink aantrekt en de bewolking ook toeneemt. De eerste druppels regen vallen naar beneden. Ik maak vlot drie voerstekken; eentje bij de duiker en twee tussen de leliebladeren, op nog geen meter uit de kant. Overigens is deze sloot bijna vol gegroeid met lelies… Daarna trek ik mijn regenpak aan. Ik leg mijn pennetje voor de ingang van de duiker en wacht af wat er gaat komen. Het weertype zorgt ervoor dat de spanning in mij toeneemt. Echt karper weer!

Ja! Ik zie de pen de duiker inschieten. Ik sla aan en voel heel even een zware weerstand, maar daar blijft het ook bij. Los. Ik loop hierna 20 meter verder, naar de volgende voerstek. Ongelofelijk; een dikke bellen-/schuimplakkaat bovenop mijn voerstek! Heel voorzichtig leg ik mijn pennetje erbij, maar ik sta ondertussen wel te trillen op mijn benen… Al snel zakt mijn pennetje traag onder. Ik wacht tot mijn lijn begint te lopen. Ik zie mijn lijn lopen en de leliebladeren schudden wat heen en weer. Ik geef een haal met mijn hengel en er ontploft werkelijk ‘iets’ onder water. De karper perst er een woedende uithaal uit. Hij schiet naar rechts en trekt een streep tussen de lelies door. Ik moet mijn hengel bijna horizontaal houden vanwege de hoge rietkraag. De vis blijft op een meter uit de kant. Mijn hengel is maximaal gebogen en de slip van de molen neemt het over zodra ik denk dat de boel gaat breken. Ik voel de vis lijn nemen en dan valt de spanning weg… SHIT!!

Ik draai de boel binnen en merk dat mijn onderlijn eraf is. Ik vermoed dus een zwak punt in mijn nylon. Dit overkomt mij niet vaak meer. Ok. Eventjes herpakken, bijvoeren en weer door. Ik ga weer naar de duiker om deze stek even tot rust te laten komen. Ik blijf een halfuur bij de duiker en besluit dan weer terug te gaan naar de andere twee stekken tussen de lelies. Ik sla de eerste stek over, na het bekijken van enige activiteit en loop door naar de volgende stek, een meter of tien verder. Ja hoor, ook hier weer een dikke bellenplakkaat! Ik leg mijn pennetje erbij, maar er gebeurt verder niets. Ik zie wat leliebladeren links van mij schudden. De kans is dat de vis zo direct op de andere, aangevoerde stek belandt. Ik schuif dan ook voorzichtig op naar die stek….

Mijn pennetje staat al vlot tussen de leliebladeren. Leliebladeren die opzij geduwd worden door een vis. Bellenplakkaat naast de pen! Pen zakt weer weg, draad gaat lopen, aanslaan, hangen!!!

Ook nu weer een enorm brute uithaal. Felle, korte rukken naar de overkant. Dwars door het lelieveld. Daarna schiet de vis naar links. Man, man, man…topsport hier. Ik ben heel blij met mijn 2 ponds hengel en 30/100^e nylon lijn, want met deze combinatie kan ik de vis langzaam weer uit het lelieveld terug halen. De vis haalt nog flink wat capriolen uit voor de kant, maar de felheid is eruit. Schepklaar en wat ben ik daar blij mee! Prachtige, volle vis. Ik schiet wat plaatjes en daarna weer snel terug. 

 Ontzettend blij.

Ik voer weer bij en ga naar de duiker. Ondertussen regent het hard en staat er bijna een stormachtige wind. Heerlijk die polders. Het is duidelijk dat er bij de duiker niets gebeurt en ik schuif, na een halfuurtje, weer door naar de andere stekken. Tussen de regendruppels, woeste wind en lichte stroming, zie ik verdorie weer een flinke aasbellengroep op mijn stek. Duidelijk dat de karpers los gaan op mijn voer. Mijn pennetje wordt weer zorgvuldig tussen de leliebladeren gelegd.

Het pennetje steekt af en toe wat op tussen het geweld van de azende vis. Dit gaat zo een paar minuten door, totdat ik denk dat de vis weg is. Ik wil mijn pennetje ophalen om naar de volgende voerstek te lopen, maar terwijl ik dit doe hoor ik een klap bij mijn pennetje. Huh? Er zit iets aan, maar ik denk dat het een brasem is. De ‘brasem’ is toch iets sterker dan ik dacht en neemt een korte sprint, recht van mij vandaan. Daarna komt de ‘brasem’ toch op stoom en schiet naar de overkant. Het hele zwikkie lijkt vast te zitten en ik stel mijn mening bij; karper dus. Ik zie het verdwijnpunt van het nylon ergens in het midden van het water, maar aan de overkant zie ik lelies en takken bewegen. Hengel staat krommer dan ooit. Slip staat bijna dicht. Ok, wat ga ik doen? Ik bereid mezelf voor om het water in te gaan. Eerst probeer ik wat andere manoeuvres. Ik loop wat langs de waterkant, om de hoek te veranderen, maar dit geeft weinig resultaat. Ik loop weer terug naar mijn punt van aanslaan. Mijn laatste poging is de druk er volledig vanaf te halen. Mijn pennetje zie ik, ook ergens in het midden, aan het wateroppervlak komen, maar de hele brij aan waterplanten en lelies lijkt te gaan bewegen! Meteen zet ik de boel op spanning en zo is de vis los! Ik krijg de vis vanaf de overkant weer terug tot een meter of twee van mijn eigen oever. Ik praat mezelf bemoedigend toe. Toch zwemt de vis zich nog vast in een rietpluk recht voor mijn neus, maar binnen schepbereik. Ik piel wat met mijn schepnet en dan valt de karper ‘zomaar’ in mijn net. Ik brul een ‘Yes!!!’

Een woest uitziende polderschub(die telkens alle spieren aanspande) is weer even voor mij. Thuis eerst maar eens 30 meter nylon vervangen ;-). Wat een ervaring!

Groet, Dale

Opleiding behaald en vissen met Hans Koeslag.

Opleiding behaald en vissen met Hans Koeslag.

Na 3 jaar zwoegen is het eindelijk zover: ik heb mijn opleiding tot persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg behaald!

De afgelopen 3 jaar, nu ik zo terug kijk, heb ik als een zombie rondgedoold. Ik werd geleefd door de opleiding. Ik had weinig tijd voor mijn hobby’s, maar ook het sociale systeem van mij kreeg een flinke ‘knauw’ te verduren. Als ik al vrij had, dan werden die dagen gebruikt om bij te komen, te herstellen. Dit vanwege de vele indrukken op het werk en de praktijkopdrachten vanuit de opleiding. Mentaal hebben deze zaken veel met mij gedaan. Ik mag wel zeggen dat het bijna een uitputtingsslag is geweest….

Maar het heeft mij ook vele positieve zaken opgeleverd. Denk aan aanpassingsvermogen, reflecteren op het eigen handelen, meer ruimte voor open discussies. Voorheen was ik wat gefrustreerder. Dit is mede door de opleiding bijna geheel verdwenen. Desondanks moet ik wel concluderen dat ik een flinke ‘herstelperiode’ nodig heb. Maar; ik heb de opleiding behaald! En daar ben ik trots op, want een middelbare school diploma heb ik niet……

Hoewel het vissen op een lager pitje stond, heb ik toch bijzonder mooie resultaten geboekt op een bepaald water. Ik wurmde mijzelf en het vissen tussen de opleiding en het werk. Vaak weinig tijd. En als ik dan ging vissen, dan zat je altijd wel met je hoofd bij de opleiding en een volgende dienst. Een hoofd dat dus bijna uit elkaar klapt van alle informatie…. Als een zombie….

Vrijdag 23 juli.

Eindelijk kan ik weer als een ‘vrij man’ vissen. Eerder had ik al contact opgezocht met Hans Koeslag om weer eens samen te vissen. Ontzettend fijn om met zo’n penliefhebber op pad te gaan. Hans kwam bij mij in West-Friesland vissen.

De stek had ik al bepaald, maar ik ging van te voren toch op zoek naar een alternatieve stek, mocht het minder lopen dan gedacht. Omdat het wel een paar uurtjes zou kunnen duren voordat Hans en ik deze nieuwe stek zouden bezoeken, moest ik een andere voerstrategie bedenken. Ik besloot te voeren met hele fijne, kleine zaden. Dit zou ervoor kunnen zorgen dat de karper langdurig rond blijft scharrelen(of terug blijft komen!), zonder snel ‘gevuld’ te zijn. De kleine zaden verspreiden zich ook snel door de lichte stroming die af en toe komt opzetten.

Om 4:50 ligt het voer op de nieuwe stek en rijd ik door naar de stek waar Hans en ik afgesproken hebben. Hier voer ik met grover spul op vijf verschillende plekken en daarna wacht ik de komst van Hans af. Tijdens het wachten besluit ik de aangevoerde stekken te observeren en al snel zie ik op enkele plekken de leliebladeren draaien en onderwater getrokken worden. Hmmm, toch maar alvast mijn hengel in elkaar zetten. Een lastig besluit moet ik maken: Hans is er nog niet, maar toch zie ik al vis op enkele voerstekken. Toch dan maar proberen voordat mijn vismaat is gearriveerd, of nog even wachten? Ik besluit het er maar eventjes op te wagen. Er gebeurt weinig en ik zie Hans al aan komen rijden… We groeten elkaar en ik breng Hans op de hoogte van de voerstekken en de aanwezige activiteit van vis. Hoewel ik vijf voerstekjes heb gemaakt voor Hans en mij, besluit Hans toch enkele, ‘eigen’ voerstekken te maken. Al snel heeft Hans zijn voerplekjes tussen de leliebladeren gemaakt en kan er daadwerkelijk gevist worden! Wat leuk is, dat wij beiden natuurlijk met de pen vissen maar toch net iets anders voor wat betreft de penmontage. In theorie vis ik enigszins op ‘de klassieke’ manier en Hans kiest voor een succesvolle, andere manier. Zo kunnen we toch kijken of er verschil is in aanbeten en het vangen van karper.

Regelmatig schuiven we van voerstek naar voerstek. Op elke voerstek zien we de lelies draaien en bewegen. Duidelijk vis aan het rondscharrelen, maar ik vermoed dat er ook aardig wat brasem in het spel is. Ook zie ik dat er flinke ruisvoorn aanwezig is. Kortom, vis genoeg.

Op een gegeven moment besluit ik de lelies even te laten voor wat het is en door te schuiven naar een vuilbalk. Ik loop er voorzichtig naar toe en zie op twee plekken flinke bellen aan het wateroppervlak. Mijn pennetje plaats ik er voorzichtig in de buurt en deze drijft tegen wat vuil aan. Lang duurt het niet of mijn pennetje duikt onder het vuil. Vanwege de aanwezige, kleinere vis, wacht ik iets langer met aanslaan. Ik wacht tot mijn lijn begint ‘te lopen’ en sla dan aan. En of die lijn begint te lopen! Ik sla vast op een mooie karper. De dril is vrij snel voorbij en ik onthaak de ongeveer 64 cm. lange vis. Fotootje en de vis zwemt binnen 10 minuten na aanbeet weer vrij rond.

Hierna schuif ik weer op naar een andere voerstek tussen de lelies. Iets dichter bij Hans. Ik vraag Hans hoe het gaat. Hij heeft een karper verspeeld, die na aanslag een verwoestende uithaal creëerde. De vis had zich bevrijd met behulp van de vele, aanwezige leliebladeren. Balen!

Ik zie mijn pen wat ronddraaien in een opening tussen de lelies… Af en toe lijkt het pennetje wat weggeduwd te worden. Dan duikt het pennetje onder. Ik sla aan en voor heel even zie ik de gehaakte karper. Geen grote, maar hij schiet wel los. Shit!! Na deze voorvallen wordt het wat stiller op het water. Hans en ik overleggen om misschien richting de andere stek te rijden. Tja, laten we dat maar doen!

Het is rond 8:45 als we daar arriveren. De voerstekjes die ik om 4:50 heb gemaakt, liggen vooral rond de beide kanten van een duiker. Eerder deze week heb ik hier een beetje geobserveerd, zonder hengel, en heb hier en daar karper gezien. Ik vertel Hans waar ik nog meer karper heb gezien en al snel fietst Hans naar een stek. Ik besluit bij de duiker te blijven hangen en we zullen elkaar telefonisch op de hoogte houden van activiteit van vis. En dan gebeurt iets waar ik vaker over heb geschreven: tijdens het uitpeilen van mijn pennetje maakt deze vreemde bewegingen. Een enkele keer haal ik het pennetje uit het water, omdat hij iets te diep lijkt te staan. Na een keer of drie opnieuw inleggen, beweegt de pen tegen de lichte stroming in en schuift dan onder. Ik sla binnen een paar minuten vast op een flinke karper. Schijnbaar heeft de voerstrategie van zeer kleine zaden gewerkt. De vis schrikt zich een ongeluk en neemt een ongelofelijke sprint richting verderop gelegen leliebladeren en ander waterspul. Mijn hengel staat hoepel krom. Een boer komt kijken met zijn kinderen en een wielrenner besluit ook maar even te stoppen om dit schouwspel gade te slaan. Ondertussen hoor ik mijn telefoon gaan. Dat is vast Hans. Sorry Hans, kan nu even niet opnemen! Voor eventjes heeft de vis zich vast gezwommen en ik besluit mijn positie te veranderen om vanuit een andere hoek de vis los te krijgen. Dit lukt en langzaam komt de vis terug. De wielrenner maakt ondertussen een bijzonder grappige opmerking: “Die hengel van jou is zeker niet zo sterk? Hij staat wel heel erg krom…” Tja. Ik begin te lachen en vertel hem dat dit juist de bedoeling is. De wielrenner kan niet weten dat ik met een CJW Flex XXH 13 vis en ik denk dat deze gegevens hem ook niets zullen zeggen. Ook niet als ik zeg dat deze penhengel een arbeidsvermogen van 2 lbs heeft…

Ondertussen ligt de vis schep klaar voor de kant. Een mooie vis van rond de 68 cm. en ik schat zo rond de 14-15 pond. Over het wegen en de gewichten kom ik later terug, want ik heb op dit gebied een vervelende ontdekking gedaan….

De boer maakt desgevraagd een hele rits foto’s van mij met vis. Dank u!! 

 Na deze vangst bel ik Hans met de mededeling van de gevangen vis. Ondertussen vertelt Hans mij over de karper(tjes) op de andere stek. Niet groot en niet actief. Wel heeft hij een behoorlijk nat pak, vanwege het lopen door hoogstaand gras. Hij komt mijn kant wel op. Na dit telefoongesprek ga ik de andere kant van de duiker bevissen. 

De duiker....

 Hier liggen ook weer leliebladeren en vanmorgen heb ik langs de rand daarvan gevoerd. Een klein handje grover voer dwarrelt naast mijn haakaas. Na een minuut of vijf zie ik weer dat leliebladeren draaien, opzij gedrukt worden en onderwater verdwijnen. Mijn pennetje ligt tussen al dit geweld! Uiteindelijk duikt mijn pen onder en ik sla weer vast op een karper. De vis blijft onder de top cirkelen, maar het voelt een beetje vreemd aan. Hij laat zich zien en de haak zit bij een borstvin. Helaas en de haak schiet los.

Hans komt eraan met zijn trouwe fiets. De stek waar hij even zat heeft niet gebracht wat we gehoopt hadden. Hij eet een broodje en ik leg de hengel, voor even, op de kant om met Hans een babbeltje te maken. Voorbij de duiker ligt het land van de boer die ik gesproken heb. Het water loopt hier mooi langs. Hans besluit een voerstek te maken bij een brug van de boer. Deze brug verbindt het land met het woonerf van de boer. Prachtige stek, zal later blijken. Ik blijf bij de duiker hangen en Hans gaat richting zijn vers aangevoerde stek. Mijn pennetje staat al weer vlot tegen de betonnen zijkant van de duiker. Dan duikt de pen opeens onder, tegen de stroming in. Ik sla een gat in de lucht. Omdat ik niks voelde en geen schrikreactie zag, besloot ik mijn pen direct weer terug te plaatsen. Hij blijft hoog staan en ik wil weer opnieuw inleggen. Potverdorie, ik zit vast. Ik loop een beetje te pielen om de boel los te krijgen, als ik opeens een brul van Hans hoor. Ja! Hij heeft een karper aan de haak. Ik leg de hengel neer, met de beugel van de molen open, en loop richting Hans. Hij heeft een prachtige polderknol gehaakt! Ik maak enkele foto’s en dan heeft de vis snel weer z’n vrijheid terug. 

Hierna proberen we het nog een uurtje, maar het valt ook hier nu een beetje stil. We besluiten om naar de stek van vanmorgen vroeg terug te keren en daar de visdag te beëindigen. Na een ritje van 10 minuten zijn we daar weer aanwezig en voeren we de stekken licht aan. De vis is er weer redelijk actief, gezien de beweging van leliebladeren. Toch blijven de aanbeten bij mij uit. Op een gegeven moment komt Hans naar mij toe en vraagt het volgende:

“Eeeh, Dale?”

“Ja, Hans?”

“Als je hier een karper haakt, blijven ze dan een beetje onder de top?”

“Nee, Hans. Ze zetten hun turbo aan en schieten er vandoor. Daar moet je erg op letten bij de aanbeet en aanslag. Wacht, je wilt toch niet zeggen dat je…??”

Hans begint te lachen….

“Ja, Dale….ik had er weer een flinke aan. Voordat ik het wist zat ‘ie aan de overkant in het riet. Ik ben de boel kwijt”.

“Godsamme, Hans. Wat zonde! Maar je had eerder toch maar mooi die brasem gevangen, toch?”

Ok. We gaan weer verder. De tijd zit er bijna op. Ik loop nog even naar de vuilbalk en plaats het pennetje bijna tegen de balk aan. Ik schenk mijzelf een lekker bakkie koffie in en wacht het allemaal lekker af. Na een half uur ongeveer schuift de pen langzaam onder het vuil. Ik wacht totdat ik mijn draad weer zie ‘lopen’. Op het moment dat dat gebeurt sla ik ferm aan. Een explosie onder water… De karper schiet als een dolle onder de vuilbalk door en ramt door leliebladeren en rietplukken aan de overkant van de sloot. Ondertussen houd ik de hengel laag, zodat mijn lijn zich niet beschadigt aan de vuilbalk. Langzaam aan kan ik de vis weer terug dirigeren en is de vis weer aan de goede kant van de balk. Nu kan ik de hengel weer heffen en de druk wat meer opvoeren. Ik krijg een glimp van de vis te zien. Ongelofelijk! Dit is de lederkarper die ik vorig jaar ook heb gevangen! Ik geef een brul naar Hans. Hans komt snel aangelopen en schept de vis zodra deze schepklaar is. Ik vertel hem dat dit een ‘oude bekende’ is. En nog een bijzondere ook! Ik wil de vis nu ook wegen. Vorig jaar woog ik hem op 26 pond, maar ik had er mijn twijfels over. Normaal weeg ik mijn gevangen vissen niet, maar als ze voor mijn doen groot zijn, dan wil ik nog weleens een uitzondering maken.

Ok, terug naar mijn twijfels. Ik woog deze vis, met een nieuw meetinstrument, nu op 17 pond. 

Godsamme, dat is nogal een verschil!! Ik vertrouw dit instrument eerder dan die oude en ik kan dan ook niet anders concluderen, dan dat ik alle eerder gewogen resultaten in de prullenbak kan gooien. Dit gaat dan zeker om een periode van 5 tot 6 jaar…. Misschien wel langer. Ok, op naar een fris begin zullen we dan maar zeggen. De vis blijft prachtig, of het nou 26 of 17 pond is. Maar een fout/verschil van 9 pond per instrument vind ik wel heel erg… Na deze vangst houdt de visdag dan echt op. Het was een bijzondere dag met toch wel veel activiteit. Maar het blijft lastig vissen, zo tussen die leliebladeren…

Hans, bedankt voor je aanwezigheid. Het is altijd fijn om met jou te vissen.

Groet,

Dale